Miesiąc po zawieszeniu broni, które zakończyło wojnę Gaza-Izrael 2014, w ruchu Hamasu można dostrzec pierwsze oznaki samokrytyki. Kilka witryn bliskich Hamasowi opublikowało artykuł zatytułowany „Wojna przeciwko Gazie – gdzie [ruch] oporu popełnił błąd?”, odzwierciedlający bardziej realistyczny i krytyczny pogląd na wynik wojny i próbujący zbadać błędy popełnione przez ten ruch. W artykule dziennikarz i analityk Saleh Al-Nuami twierdził, że Hamas popełnił błędy w wojnie z Izraelem i że musi przyznać się do nich i wyciągnąć z nich naukę. Nacelowana eliminacja członków Hamasu przez Izrael nie uzasadniała eskalacji do otwartej wojny, powiedział Al-Nuami, a żądania Hamasu w negocjacjach z Izraelem były nierealistyczne. Argumentował także, że wojny między Hamasem a Izraelem w ostatnich latach dowiodły, że Gaza nie może sama ponosić ciężaru zadania wyzwolenia [1] .
Poza tym artykułem, również wypowiedź przedstawiciela Hamasu pokazuje próby introspekcji ze strony tego ruchu: członek biura politycznego Hamasu, Moussa Abu Marzouq powiedział gazecie jordańskiej “Al-Dustour”, że Hamas “obiektywnie ocenia przebieg operacji w celu zrozumienia, gdzie pobłądził, a gdzie działał dobrze, jak również tego, czy może poprawić swój wizerunek” [2] .
Poniżej podajemy fragmenty artykułu Al-Nuamiego:
Saleh Al-Nua’ami (Zdjęcie: Palinfo.com)
Największym błędem ruchu oporu było wciągnięcie się w wojnę w niemożliwych warunkach
Jest niewłaściwe dla kierownictwa palestyńskiego zadowalanie się świętowaniem swojego odważnego stanowiska podczas agresywnej wojny Izraela z Gazą oraz swoich sukcesów w zniweczeniu spisków syjonistycznych; musi raczej nauczyć się ważnych lekcji strategicznych o przebiegu wojny i jej wynikach, uznać swoje błędy, które podniosły koszty tego odważnego stanowiska. Najgorszym błędem było to, że [ruch] oporu został wciągnięty w wojnę w najgorszych warunkach regionalnych i wewnętrznych w historii problemu palestyńskiego.
Niektórzy twierdzą, że wojna została narzucona [ruchowi] oporu, przyjmując założenie, że [ruch] oporu odpowiadał na zabicie przez Izrael swoich ludzi. Jest to jednak powierzchowne wyjaśnienia, które nie odzwierciedla myślenia o właściwej arenie konfliktu, na której [należy] odpowiadać na agresję i na której szkody byłyby minimalne. To nie jest konflikt plemienny i dlatego zabójstwa izraelskie niekoniecznie wymagają takiej reakcji ze strony [ruchu] oporu, która prowadzi do otwartej wojny w niemożliwych warunkach. Tylko przygotowanie [ruchu] oporu, heroiczne działanie i kreatywność taktyczna przeszkodziły Izraelowi w realizacji jego celów, a także udaremniły przedsięwzięcie [grup] regionalnych, które czyhały na [ruch] oporu, jeśli syjonistyczna machina wojenna odniesie sukces w wymazaniu [ruchu oporu] z równania.
Nie ulega wątpliwości, że [grupy] w regionie, które odwróciły się plecami do [ruchu] oporu podczas wojny, przyczyniły się do jej trwania i zredukowały zdolność Palestyńczyków do osiągnięcia swoich celów, podczas gdy syjonistyczny premier Benjamin Netanjahu chwalił się, że [grupy] regionalne stworzyły idealne warunki do wojny…
Żądania stawiane przez [ruch] oporu przeciągnęły wojnę i powiększyły straty
Czy jest właściwe, że Strefa Gazy stała się jedyną areną konfliktu z okupantem? Trzy wojny w 2008 [operacja Płynny Ołów], 2012 [operacja Filar Obrony] i 2014 [operacja Obronny Brzeg] dowiodły, że demograficzna i geograficzna natura Strefy Gazy podnosi cenę jaką musi płacić [ruch] oporu i popierające go społeczeństwo. Stało się jasne, że Izrael wykorzystuje gęstość zaludnienia [Strefy Gazy], by siać straszliwe zniszczenie życia i własności cywilnych Palestyńczyków w celu naciskania na palestyński [ruch] oporu, by przestał walczyć.
To prawda, że atmosfera polityczna w Gazie po lipcu 2007 r. [3] stworzyła idealne środowisko dla wzmocnienia potencjału [ruchu] oporu w Strefie Gazy – w odróżnieniu od sytuacji na Zachodnim Brzegu – ale [ruch] oporu powinien był pracować, by zapewnić właściwe warunki rozpoczęcia innego frontu lub frontów w celu złagodzenia nacisku na Gazę.
Palestyński [ruch] oporu błądził, kiedy sam przyczynił się do redukcji swoich możliwości manewru politycznego, kiedy wysunął szereg żądań, do których trudno było zmusić Izrael w świetle problematycznych okoliczności regionalnych i wewnętrznych. Doprowadziło to do przeciągnięcia wojny i większych strat. Tak więc, na przykład, nie tylko Izrael odrzucił żądania [ruchu] oporu założenia portu i lotniska, ale także Autonomia Palestyńska [AP], która miała upoważnienie do negocjowania permanentnego zawieszenia broni w imieniu Palestyńczyków, przyjęła stanowisko syjonistów. Żaden znający się na rzeczy człowiek nie mógł sobie wyobrazić, że Izrael zgodzi się na to, co odrzuca AP. To wskazuje, że było błędem chowanie się za tym żądaniem założenia lotniska i portu, kiedy mogły być inne żądania, by usunąć elementy oblężenia.
Zmuszenie Izraela, by spełnił te żądania, było niemożliwe, ponieważ jedna strona może dyktować drugiej swoje warunki, kiedy ta pierwsza z powodzeniem narzuciła tej drugiej klasyczną porażkę. Było to niemożliwe w świetle równowagi sił, która mocno przeważa na korzyść tworu syjonistycznego. Biorąc więc pod uwagę niezłomność, pokrzyżowanie planów okupanta i czyhające środowisko regionalne, było to samo w sobie wielkim osiągnięciem.
Jednym z największych błędów [ruchu] oporu była niezdolność oceny intencji rządu Netanjahu [1] lekceważenie wpływu, jaki skład ideologiczny kierownictwa izraelskiego miał na jego zachowanie w bitwie i na jego gotowość spełnienia żądań [ruchu] oporu…
Te komentarze nie mają na celu jakiegokolwiek umniejszenia osiągnięć [ruchu] oporu… istnieje jednak pilna potrzeba spojrzenia na do połowy pustą szklankę w celu zaznajomienia się ze słabymi punktami i wyciągnięcia nauki niezbędnej dla [ruchu] oporu. Wydarzenia dowiodły, że opór jest jedyną opcją, która gwarantuje usunięcie okupacji” [4] .
Przypisy (nie spolszczone):
[1] It is noteworthy that Ibrahim Al-Madhoun, columnist for the Hamas organ Al-Resalah also captured the self-critical stirrings within the movement, stating: „Victory on the ground does not necessarily indicate a swift or clear political achievement, which is what the movement aspires to after scoring some political points, the most important of which was strengthening its popularity in the West Bank and restoring faith in the armed struggle program.” Al-Resalah (Gaza), September 15, 2014.
[2] Al-Dustour(Jordan), September 22, 2014.
[3] The author was apparently referring to Hamas’ June 2007 takeover of the Gaza Strip.
[4] Paltoday.ps, September 18, 2014.
