Pod koniec niezwykłej serii masowych spotkań publicznych w całym Pakistanie Aman Ittehad, koalicja pakistańskich działaczy na rzecz pokoju, wydała deklarację 23 marca 2010 r. podkreślającą potrzebę nowego kontraktu społecznego, by skierować rozdarty przemocą Pakistan na drogę postępu i rozwoju oraz by zamienić go z państwa sił bezpieczeństwa w państwo, które zajmuje się dobrem swoich obywateli.
Aman Ittehad („Koalicja Pokoju”) została utworzona w październiku 2009 r. przez przedstawicieli 35 pakistańskich organizacji pozarządowych, grup młodzieży i mniejszości, związków zawodowych, akademików i biznesmenów w celu „dyskutowania dróg do pokoju”. Według jej witryny internetowej przedstawiciele zgodzili się, co do potrzeby pokoju dla wszystkich ludzi „niezależnie od płci, klasy, narodowości, religii, zawodu, wieku itd.”[1] . Aman Ittehad popiera Fundacja Rozwoju Omar Asghar Khan, organizacja pozarządowa, która działa na rzecz wzmocnienia demokratycznego społeczeństwa w Pakistanie w oparciu o wartości pokoju i tolerancji.
W ostatnich miesiącach koalicja zorganizowała w wielu miastach Pakistanu szereg Zgromadzeń Pokoju, które są spotkaniami, gdzie ludzie dyskutują drogi do pokoju, żeby podkreślić przesłanie pokoju wśród pakistańskiego społeczeństwa. Pierwsze takie spotkanie odbyło się 1 stycznia 2010 r. w 53 miejscach w całym Pakistanie, gdzie uczestnicy zobowiązywali się do pracy na rzecz pokoju i tolerancji społeczeństwie pakistańskim. Najnowsze spotkanie odbyło się 23 marca 2010 r. w Lahore, w 70. rocznicę Rezolucji z Lahore z 1940 r., dokumentu założycielskiego pakistańskiej tożsamości narodowej.
Według raportu w gazecie “The News”w okresie poprzedzającym spotkanie w Lahore Aman Ittehad rozpoczęła niezwykłą serię spotkań konsultacyjnych w całym Pakistanie, żeby zbudować narodowy konsensus dla pozytywnej zmiany w rozdartym terroryzmem narodzie pakistańskim. Zorganizowała niemal 80 zgromadzeń w prowincjach Pakistanu, włącznie z miastami Mingora, Mardan, Takhtbai, Batkhela, Swabi, Abbottabad, Peszawar, Balakot, D. I. Khan, Garhi Habibullah, Biszam, Allai, Haripur, Lora, i Mansehra w Północno-Zachodniej Prowincji Przygranicznej; Dadu, Karaczi, Sukkur, Nawabszah, Sanghar, Tharparkar, Jamszoro, Badin, Hyderabad, Szikarpur, Ghotki, Larkana, Mirpurkhas, Umerkot, i Khairpur w prowincji Sindh; Loralai, Sibi, Noszki, Jaffarabad, Naseerabad, Quetta w Beludżystanie; Lahore, Dera Ghazi Khan, Faisalabad, Multan, Mianwali, Layyah, Toba Tek Singh, Rajanpur, Bahawalpur, Gujranwala, Sargodha, Okara, Bhakkar, Lodhran, Murree, Attock, Taxila, i Rawalpindi w prowincji Pendżab; Khyber Agency, Mohmand Agency, and Kurram Agency w federalnie administrowanych obszarach plemiennych; Skardu i Gilgit; oraz Islamabad.[2]
Poniżej podajemy fragmenty z mediów pakistańskich o spotkaniach Amin Ittehad:
Prawnik pakistański: “Nic z tego nie zostanie zrealizowane, jak długo będziemy czekali na Mesjasza, żeby przyszedł i nas uratował”
W artykule w “The News prawnik pakistański Babar Sattar skomentował cele Aman Ittahadu: “Jako państwo i społeczeństwo musimy zrezygnować z naszej obsesji na temat potrzeby kontroli i przyzwyczaić się do różnicy opinii i odrębnych zdań. Musimy oprzeć podstawy pokojowego społeczeństwa na systemie edukacyjnym, który wpaja tolerancję, i na systemie sprawiedliwości, który broni konstytucyjnie zagwarantowanych praw i wyborów każdego obywatela. Ale nic z tego nie zostanie zrealizowane, jak długo będziemy czekali na Mesjasza, żeby przyszedł i uratował nas przed złoczyńcami. Obywatele będą musieli przyjąć odpowiedzialność za sprawdzanie działalności państwa i instytucji politycznych oraz aktorów spoza normalnych procesów przedstawicielskich. Nadzieja na zmianę wypływa przede wszystkim z niechęci młodzieży pakistańskiej (która stanowi większość naszej populacji) do zaprzepaszczenia i poświęcenia swojej przyszłości skorumpowanemu i bigoteryjnemu etosowi społecznemu i politycznemu, do którego przywykło nasze starsze pokolenie. I to właśnie ruchy obywatelskie, takie jak Aman Ittehad, mają potencjał stania się agentami zmiany”[3] .
„[Pakistan] powinien stać się państwem, które… promuje pokój w regionie poprzez politykę nieingerencji i regionalnego handlu z wszystkimi, szczególnie z sąsiadami”
Na spotkaniu w Lahore w nocy 22 marca i we wczesnych godzinach porannych 23 marca 2010 r. uczestnicy konferencji przyjęli deklarację, opisaną jako “Rezolucja Narodu”, stwierdzającą[4] :
„Ponieważ narodowi pakistańskiemu przez sześć dziesięcioleci odmawiano praw i korzyści z obywatelstwa niezależnego i suwerennego państwa;
– ponieważ prowincje Pakistanu nie otrzymały autonomii obiecanej w Rezolucji z Lahore z 1940 r.;
– ponieważ kraj nie potrafił rozwinąć instytucji pokoju, bezpieczeństwa ludzkiego i usług;
zatroskani obywatele zebrali się na Zgromadzeniach Narodowych w całym kraju i wyrazili poparcie dla nowego kontraktu społecznego.
Obecnie, to Zgromadzenie Narodowe odbywające się w miejscu narodzin Rezolucji z Lahore w jej 70. rocznicę, jako kolektywny głos Zgromadzeń Narodowych, które odbyły się jak dotąd,
– postanawia, że adekwatne, skuteczne i obligatoryjne zabezpieczenia muszą zostać specjalnie dostarczone przez Konstytucję Pakistanu dla wszystkich obywateli włącznie z nie-muzułmanami w celu ochrony ich praw i interesów religijnych, kulturowych, etnicznych, językowych, ekonomicznych i politycznych, w konsultacji z nimi. Te zabezpieczenia muszą zachęcać do przejrzystości i odpowiedzialności, filarów prawdziwej demokracji, w celu stworzenia politycznie stabilnego i społecznie sprawnie działającego państwa, które zapewnia życie w godności wszystkim swoim obywatelom.
Równe szanse i prawa muszą zostać zapewnione wszystkim obywatelom poprzez wzmocnienie instytucji i poprzez nadrzędność parlamentu, który poprzez prawa, politykę i mechanizmy rządzenia zamieni go z państwa służb bezpieczeństwa w państwo opiekuńcze, oraz poprzez system sprawiedliwości, który wymierza sprawiedliwość wszystkim z niezależnością i słusznością. Powinno stać się państwem, które dostarcza sprawiedliwości, dobrej ochrony zdrowia i edukacji oraz środków utrzymania dla wszystkich obywateli; państwem, które promuje pokój w regionie poprzez politykę nieingerencji i handlu regionalnego z wszystkimi, szczególnie z sąsiadami, i państwem, które żyje w pokoju i aktywnie umożliwia to samo swoim obywatelom.
Jest także przemyślaną opinią tego Zgromadzenia, że żaden plan konstytucyjny nie będzie wykonalny w tym kraju lub zaakceptowany przez jego mieszkańców, jeżeli prowincje nie będą autonomiczne i rządzone zgodnie z aspiracjami ludzi danej prowincji, którzy mają pełną kontrolę nad swoimi zasobami, używanymi na korzyść obywateli.
Jest przekonaniem tego Zgromadzenia, że parlament musi formułować prawa i nadzorować ich wprowadzanie w życie tak, by chronić obywateli, szczególnie ubogich i marginalizowanych, przed uciskiem; państwo musi chronić prawa wszystkich obywateli poprzez zabezpieczenie sprawiedliwości i rządów prawa, które pociągają ludzi, szczególnie potężnych, do odpowiedzialności za ich czyny i zaniechania.
Zgromadzenie postanawia następnie, że kontrakt społeczny musi być opracowany między obywatelami i między obywatelami a państwem. Wszystkie prawa i mechanizmy ich wprowadzania w życie muszą być w zgodzie z tym dokumentem, a wszystkie prawa sprzeczne z nim muszą zostać zniesione. Wszelka polityka, międzynarodowa i stosunki między prowincjami muszą być podporządkowane kolektywnej woli ludzi wyrażonej jako kontrakt społeczny”.
Zdjęcie: teeth.com.pk, 20 marca – Konferencja pokojowa Aman Ittehad w Islamabadzie
[1] www.amanittehad.com (Pakistan), 2 kwietnia 2010.
[2] “The News” (Pakistan), 27 marca 2010.
[3] “The News” (Pakistan), 27 marca 2010.
[4] www.amanittehad.com (Pakistan) 2 kwietnia 2010.
