W artykule w wychodzącej w Londynie gazecie saudyjskiej ”Al-Sharq Al-Awsat”, Uthman Al-Mirghani pisał, że Wiosna Arabska ujawniła nie tylko nieudolność reżimów arabskich, ale także nieudolność rozmaitych opozycyjnych ruchów arabskich do ustanowienia alternatywy do reżimów tyrańskich, które zostały obalone. Powiedział, że te ruchy opozycyjne wszystkich odcieni politycznych – liberalne, lewicowe, prawicowe i islamskie – były równie oportunistyczne, egocentryczne i dyktatorskie, jak reżimy, które usunęły. Ponadto, napisał, zdystansowały się one od narodów arabskich tak bardzo, że ludzie tęsknili teraz do poprzednich reżimów. W świetle bezsiły i nieudolności wszelkiego rodzaju opozycji w świecie arabskim, dodał, nic dziwnego, że młodzi ludzie porzucili te ruchy i zwrócili się do „partii on line” jako areny opozycji, by dać wyraz swojej rozpaczy.
Poniżej podajemy fragmenty tego artykułu [1]:
’Uthman Al-Mirghani (Zdjęcie: Alarabiya.net)
Wielu twierdzi, że „Wiosna Arabska” nie zrealizowała ani jednej nadziei i marzenia wiązanych z nią w jej początkowych dniach i miesiącach – i że, wręcz odwrotnie, doprowadziła region do serii katastrof i kryzysów. Niewątpliwie jest wiele czynników, z powodu których przelotna Wiosna [Arabska] skończyła się w chaosie, kryzysach i wojnach…
[Jednak] najważniejsze ze wszystkiego jest to, że Wiosna Arabska ujawniła nie tylko nasz kryzys i kryzys reżimów, przeciwko którym powstali ludzie, ale także nieudolność [rozmaitych] arabskich [ruchów] opozycyjnych w pokazaniu siebie jako przekonującej, wiarygodnej alternatywy [do tych reżimów], które mogą zrealizować marzenia i aspiracje ludzi. Kryzys opozycji arabskiej zdecydowanie wyprzedził Wiosnę Arabską, ale jest głębiej wryty w umysły ludzi [od Wiosny Arabskiej] z powodu frustrującego działania opozycji, rozczarowujących wyników [ich działań] i obecnej regresji, wojen i chaosu.
Powszechnym wrażeniem dzisiaj jest to, że słabość opozycyjnych partii i grup oraz ich wewnętrzny podział i wielkie skupienie się na własnych interesach i marzeniu o władzy, zdystansowały ich od ludzi i stali się oderwani od kwestii, które zajmują ludzi. Z tego powodu [te grupy opozycyjne] nie mogą dłużej przekonać [ludzi], że nadają się do rządzenia jako opcja lepsza niż reżimy, którym się przeciwstawiają. By tego dowieść wystarczy tylko wskazać, że dzisiaj ludzie opłakują i tęsknią za przeszłością i za erą reżimów, które obaliła [opozycja], na tle wszechogarniającego strachu, że zmiana może znaczyć [tylko] chaos i wojny.
Problem z opozycją arabską nie dotyczy tylko konkretnego nurtu myśli, ale jest ogólny i przekracza granice ideologiczne. Obejmuje to nurty liberalne, jak również partie na lewicy, które szermują sloganami religijnymi. Wiele partii opozycyjnych, które oskarżają istniejące reżimy o tyranię, same są niedemokratyczne. Tak więc, na przykład, niektórzy przywódcy opozycji kierują swoimi partiami dłużej niż władcy, którym przeciwstawiają się i których oskarżają o dyktatorstwo i o uparte czepianie się władzy. Partie lewicowe w oczach wielu ludzi stały się modelem elitaryzmu, zatopionego w teoriach rozwoju, podczas gdy partie islamskie stały się modelem egocentryzmu i oportunizmu.
W Egipcie Bractwo Muzułmańskie pokazało dodatkowy model, według którego islamskie partie arabskie, lub większość z nich, mają tendencję do narzucania dyktatury, ponieważ nie wierzą w demokrację. Przyjmują ją jako taktykę tylko po to, by osiągnąć swoje cele, a kiedy przejmują władzę, ujawniają swoje prawdziwe oblicze i zwracają się do tyranii i władzy absolutnej. W Sudanie islamiści przeprowadzili wojskowy zamach stanu przeciwko demokracji, kiedy nadal byli częścią parlamentu i uznali za właściwe narzucenie swojej władzy czołgami, zamiast podporządkować się urnie wyborczej.
Niektórzy mogą argumentować, że partie islamskie w Tunezji i Maroku prezentują obecnie inny model i że dowiodły swojego pragnienia pokojowego i demokratycznego przekazania władzy. Odpowiedzią na to jest, że choć doświadczenia obu tych krajów słusznie wywołują nadzieję, jest to [tylko] początek drogi i musimy poczekać i monitorować je, żeby zobaczyć, jak to się rozwija, zanim zajmiemy stanowisko.
Nie tylko islamiści nie zdali testu na demokrację. Lewica z jej partiami komunistycznymi i nacjonalistycznymi, także [zawiodła] przez zwrócenie się do zamachów stanu, które nazywają rewolucjami; historia regionu pełna jest przykładów [takich rewolucji], które pozostawiły za sobą dyktatury, wojny i kryzysy. Oczywiście istnieją inne nurty i partie, które wykraczają poza etykietkę politycznej lewicy i religijnej prawicy, ale także one są bezsilne i nieudolne, jak inne arabskie grupy opozycyjne.
Nic więc dziwnego, że młodzi ludzie porzucili tradycyjną opozycję, jak to stało się jasne w rewolucjach Wiosny Arabskiej, i zwrócili się do tego, co można nazwać “partią on line” jako areną opozycji i dania wyrazu swojej rozpaczy… Młodzi ludzie, oczywiście, nie są w tym sami, ponieważ frustracja staje się ogólna, kiedy ludzie widzą wojny bratobójcze i rozłamy wewnętrzne – jak w Libii, Syrii, Iraku i Jemenie – które są spowodowanie nieudolnością elit politycznych i opozycji…
Wiosna Arabska … nie była przesłaniem tylko dla reżimów, jak sądzą niektórzy ludzie. Jej wyniki są oskarżeniem opozycji arabskiej, która, jak się wydaje, do dzisiaj nie zrozumiała tego przesłania.
Przypis:
[1] “Al-Sharq Al-Awsat” (Londyn), 21 stycznia 2016.
Visit the MEMRI site in Polish: http://www2.memri.org/polish/
If you wish to reply, please send your email to memri@memrieurope.org .
