W artykule z 13 października 2015 r. w gazecie egipskiej “Al-Shuruq” politolog egipski, Amr Hamzawy napisał o kulturze Żydów pochodzenia egipskiego i ich trwającej “miłości do dawnej ojczyzny”. Wyjaśniając, że pisze z czysto humanitarnej perspektywy i odkłada na bok kwestię polityki palestyńsko-izraelskiej, Hamzawy wezwał Egipcjan do rozpoczęcia uczciwej dyskusji o wygnaniu Żydów w latach 1950. i 1960.
Poniżej podajemy fragmenty jego artykułu [1]:
Źródło: shorouknews.com
„Lata po ‘przesiedleniu’ były dokładnie tym, czego obawiali się, kiedy ich statki odbiły od brzegów Egiptu: podróż była w jedną stronę bez biletów powrotnych”
To dziwna sprawa, ci ludzie, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia Egiptu w latach 1950. i 1960. Wyjechali, nie znając żadnej innej ojczyzny, a większość z nich nie znała swojego ostatecznego celu podróży. Większość znalazła bezpieczną przystań, w której mogła zostać, osiedlić się i pracować, w wielu krajach europejskich i w Stanach Zjednoczonych.
Lata po ‘przesiedleniu’ były dokładnie tym, czego obawiali się, kiedy ich statki odbiły od brzegów Egiptu: podróż była w jedną stronę bez biletów powrotnych.
To są Żydzi Egiptu, z których tylko garść zastukała do drzwi Izraela, a o których piszę dzisiaj jako o problemie humanitarnym, bez żadnego związku z polityką.
Dziwną rzeczą z nimi jest to, że przez kolejne pokolenia zachowali swoją egipską tożsamość, definiując ją jako więź uczuciową, tożsamość kulturową i nieustanne zainteresowanie… byłą ojczyzną… Ci, którzy opuścili Egipt mając 20, 30 lub 40 lat, i którzy jako matki i ojcowie wychowali swoje dzieci w społeczeństwach zachodnich, nadal intensywnie posługują się arabskim. Niektórym udało się przekazanie go dzieciom i wnukom – choć podczas gdy starsi używają dialektu egipskiego, którego wyrażenia i formy pochodzą z lat 1950. i 1960., ludzie w wieku średnim i młodzi używają literackiego arabskiego. [Jest tak, ponieważ] ich emocjonalny związek z Egiptem skłonił ich do nabycia lub ulepszenia swoich umiejętności językowych i studiowali [język w sposób] akademicki – jak to robią ludzie Zachodu zainteresowani Egiptem lub ogólnie krajami arabskimi.
Żydzi egipscy pamiętają “ludzką solidarność… ze strony Egipcjan [zarówno] muzułmanów, jak chrześcijan” – jak również „negowanie, mściwość… i odmowę ich praw… ze strony innych Egipcjan”
Jeśli chodzi o więź emocjonalną [wysiedlonych Żydów] z Egiptem, jej głównym źródłem są wspomnienia tych, którzy opuścili miejsca, gdzie żyli, studiowali i pracowali. [Te wspomnienia są] o ich sąsiadach i szczegółach życia społecznego; o działalności intelektualnej, artystycznej i politycznej;… o ludzkiej solidarności, jaką niektórzy [z Żydów] otrzymali od Egipcjan muzułmanów i chrześcijan, kiedy zostali kolektywnie ukarani wysiedleniem i zostali wbrew własnej woli wplątani w konflikt arabsko-izraelski; a także o negowaniu, mściwości… chciwości, wykorzystaniu i odmowie ich praw ze strony innych Egipcjan…
Dodatkowym źródłem tej więzi emocjonalnej jest [ich] trwające zamiłowanie do kultury egipskiej i rozmaitych form jej twórczego wyrazu: muzyki, pieśni, kina i kultury popularnej… a także ich trwające zainteresowanie bieżącymi wydarzeniami w Egipcie…
Kultura przechowywania pamięci przez Żydów egipskich “powinna skłonić nas w Egipcie do uczciwego i szczerego dyskutowania… wysiedlenia, ucisku i kolektywnego ukarania narzuconych siłą Żydom Egiptu w latach 1950. i 1960.”
Nie mówię dzisiaj o polityce i nie zajmuję się rozmaitymi postawami Żydów egipskich na Zachodzie wobec prawa ludu palestyńskiego do samostanowienia – które jedni z nich słusznie zatwierdzają, a inni niesłusznie odrzucają. I nie zajmuję się tymi, którzy regularnie odwiedzają Izrael, ani tymi, którzy się od tego powstrzymują z powodu odrzucenia okupacji, zbrodni osiedli i łamania praw i wolności Palestyńczyków.
Dzisiaj nie zajmuję się niczym takim. Zauważam po prostu wyjątkowy wypadek kultury pamiętania i kultywowania miłości do byłej ojczyzny… Powinno to skłonić nas w Egipcie do uczciwego i szczerego dyskutowania o faktach wysiedlenia, ucisku i kolektywnego ukarania narzuconego siłą [wysiedlenia] Żydom Egiptu w latach 1950. i 1960. – co wzywa do innego rodzaju kultury pamiętania tu [w Egipcie].
Przypis:
[1] „Al-Shuruq” (Egipt), 13 października 2015.
Visit the MEMRI site in Polish: http://www2.memri.org/polish/
If you wish to reply, please send your email to memri@memrieurope.org .
