W serii artykułów z września 2024 r . w palestyńskiej gazecie „Al-Ayyam” [1] Abd Al-Madżid Sweilem, dziennikarz i analityk polityczny z Ramallah, bronił Hamasu i jego ataku na Izrael z 7 października 2023 r., który Hamas nazywa operacją Potop Al-Aksa. Według Sweilema, Hamas przeprowadził atak, aby udaremnić izraelskie i amerykańskie wysiłki zmierzające do wyeliminowania palestyńskiej sprawy narodowej. Hamas kierował się względami narodowymi i świadomością poważnego zagrożenia, przed jakim stoi ta sprawa, powiedział, i dlatego cieszy się dziś tak dużym poparciem społecznym.
Sweilem odrzucił twierdzenie niektórych Palestyńczyków, że atak z 7 października był lekkomyślną i katastrofalną awanturą. [2] Jeśli chodzi o ogromną liczbę ofiar wojny w Strefie Gazy, powiedział, że wyzwolenie narodowe ma wysoką cenę, a skala strat nie wynika z żadnego „błędu w kalkulacjach” ze strony Hamasu, ale raczej z charakteru Izraela. W artykule zamykającym serię napisał, że atak był „najbardziej przemyślaną” i skuteczną operacją w całej historii konfliktu palestyńsko-izraelskiego. Wyjaśnił, że „zwolennicy teorii awanturnictwa” (tj. krytycy Hamasu, którzy nazywają atak lekkomyślnym awanturnictwem) ograniczają swoją ocenę ataku do jednego parametru – liczby ofiar palestyńskich – zamiast brać pod uwagę również inne parametry, głównie znaczne szkody polityczne i psychologiczne wyrządzone Izraelowi.
Sweilem stwierdził, że wojna wywołana atakiem Hamasu doprowadziła palestyńską sprawę narodową „do najwyższej fazy sukcesu politycznego”, pogrążając jednocześnie Izrael w głębokim kryzysie wewnętrznym i podważając nawet możliwość dalszego istnienia państwa.
Należy zauważyć, że twierdzenia Sweilema są bardzo podobne do narracji promowanej przez sam Hamas od początku wojny.
Poniżej znajdują się przetłumaczone fragmenty ostatniego artykułu z serii. [3]
Liczba ofiar śmiertelnych wśród Palestyńczyków nie jest jedynym kryterium oceny skutków ataku
We wszystkich poprzednich częściach [tej serii artykułów] starałem się wyjaśnić, że Potop Al-Aksa był zdecydowanie wykalkulowanym ruchem strategicznym, a nie impulsywnym, lekkomyślnym awanturnictwem… Zauważyłem, że zwolennicy teorii „awanturnictwa” – którzy wierzą, że była to improwizowana akcja oparta na niejasnych lub urojonych rozważaniach, a może nawet na wąskich lub osobistych interesach – argumentowali, a niektórzy nadal twierdzą, że ta akcja zapewniła państwu okupacyjnemu to, czego potrzebowało, aby rozstrzygnąć konflikt [na swoją korzyść]… [Jednak] ta perspektywa jest zasadniczo krótkowzroczna, niejasna i fałszywa, ponieważ sprowadza całą kwestię do jednego aspektu – choć bardzo ważnego – mianowicie wielkości strat i poświęceń [Palestyńczyków]. Aspekt ten nie powinien być jedynym kryterium oceny [wyników ataku], chyba że będzie bezpośrednią przyczyną tego, co zwolennicy teorii awanturnictwa nazywają Nakbą lub katastrofą, i tylko wtedy, gdy mogą udowodnić poprzez logiczną dedukcję… że nieuchronnie zmierza ku Nakbie, katastrofie, a państwo okupacyjne odniosło już całkowite i ostateczne zwycięstwo.
[Zwolennicy tej teorii] muszą udowodnić, że te ofiary poszły na marne; że strategiczna pozycja [Izraela] jest lepsza niż przed Potopem; że to państwo usunęło wszystkie zagrożenia, z którymi kiedyś się mierzyło, jak również te, które pojawiły się w kontekście Potopu; że po [tym ataku] i po Nakbie, którą spowodował, [Izrael] stał się państwem hegemonicznym, które kontroluje region i osiągnęło maksymalne odstraszanie; że jego instytucje wojskowe i bezpieczeństwa odzyskały prestiż, a jego społeczeństwo jest zjednoczone wokół państwa… i że, mimo że wojna trwa z pełną mocą i wszelkimi środkami, [Izrael] zacieśnił swoją kontrolę i dlatego będzie w stanie wydalić [wszystkich] Palestyńczyków lub większość z nich… Bez [udowodnienia] tego nikt nie może mówić o katastrofie lub narodowej Nakbie…
Niespodziewany atak Hamasu na Izrael był udanym posunięciem militarnym, zaplanowanym wraz z Osią Oporu
Atak Potop [Al-Aksa] nie wiązał się z żadnym elementem pośpiechu, improwizacji ani wyłącznego [podejmowania decyzji]. Poprzedziły go otwarte spotkania koordynacyjne między kilkoma frakcjami oporu w Strefie Gazy, a także konsultacje z osią oporu. Odbyła się pełna koordynacja z tą osią oraz dyskusje na temat bezpośrednich celów, pośrednich celów i długoterminowych celów Potopu [Al-Aksa] oraz na temat wszystkich szczegółów, z wyjątkiem dokładnego czasu operacji…
[Podczas samego ataku] dywizja okupacyjnej armii dla Gazy została sparaliżowana i unieruchomiona. Atakujące siły palestyńskie wkroczyły na obszar ponad trzykrotnie większy od Strefy [Gazy] i zdołały zneutralizować ponad 22 pozycje wojskowe, bazy i obozy, które zostały całkowicie lub prawie całkowicie zniszczone. Przez ponad dziewięć pełnych godzin panował całkowity chaos i dezorientacja, a [nawet] po tych wszystkich godzinach reakcja sił okupacyjnych była przypadkowa, impulsywna i daleka od zasad [doktryny] wojskowej…
Frakcje Ruchu Oporu nadal walczą, korzystając z pomocy Osi Ruchu Oporu, zadając wrogowi poważne straty
[Po wybuchu wojny] do regionu zaczęły przybywać okręty wojenne i lotniskowce, zaczęła napływać broń [z Zachodu], a największy most lotniczy w historii świata został [utworzony], przewyższając nawet te z II wojny światowej… W ocenach przedstawionych Zachodowi i krajom regionu Izrael uznał, że jego odpowiedź na Potop nie potrwa dłużej niż sześć tygodni… A jednak jesteśmy tutaj, po prawie całym roku śmiercionośnej wojny, a państwo okupacyjne nie osiągnęło żadnego ze swoich deklarowanych celów, chociaż użyło każdego rodzaju niszczycielskiej broni, otrzymało cały czas i zasoby [potrzebne] do pokonania ruchu oporu, [i chociaż] Zachód, a może niektóre kraje regionu, dostarczyły mu wszystkich posiadanych danych, informacji, wiedzy fachowej i technologii wywiadowczych. Frakcje ruchu oporu nadal walczą, zadając ciężkie straty siłom okupacyjnym, przewyższające wszystkie straty [tych sił] poniesione w poprzednich wojnach.
Czy to może być improwizowana, awanturnicza lub przypadkowa operacja, oparta na niejasnych lub urojonych rozważaniach? A może jest dokładnie odwrotnie? Czy nie udowodniono, że ta operacja zniszczyła prestiż [rzekomo] niezwyciężonej armii?…
Poza zamachami, w których armia okupacyjna i jej aparat bezpieczeństwa celują, poza mordowaniem i torturowaniem cywilów, poza stosowaniem wszelkich nikczemnych metod prowadzenia wojny w celu niszczenia i wysadzania szpitali, szkół, uniwersytetów i domów przy użyciu wszelkiego rodzaju potężnych bomb… [poza tym wszystkim], jakie osiągnięcia militarne poczyniły siły izraelskie w ciągu całego roku przesiąkniętej krwią wojny – poza pewnymi osiągnięciami, które są marginalne w porównaniu z ciągłymi porażkami?
Czy to wszystko wydarzyło się przypadkiem, czy też ruch oporu przygotowywał się do długotrwałej wojny, aby osłabić siły okupacyjne i doprowadzić okupację do [stanu] słabości, izolacji, niemocy i porażki, w którym obecnie się znajduje? Co więcej, czy bezpośrednia interwencja i pomoc innych członków osi oporu nie odegrały decydującej roli w zaostrzeniu tej niemocy[?]…
Syjonistyczne marzenie o Izraelu jako bezpiecznej przystani dla Żydów dobiegło końca; Potop Al-Aksa rzucił cień na dalsze istnienie Izraela
Państwo okupacyjne straciło wszystko: straciło siebie, ponieważ społeczeństwo izraelskie stało się podzielone, rozdrobnione, wyczerpane, słabe, zdesperowane i sfrustrowane. Nie wierzy już, że jego „państwo” jest godne zaufania lub że jest bezpieczne. [Jego] przyszłość jest niejasna i niepewna, a jego siły polityczne walczą między sobą o wszystko… Państwo okupacyjne [również] całkowicie straciło swoją rolę ofiary. Wszystkie narody świata, bez wyjątku, uważają je teraz za państwo przestępcze, mordercze i nikczemne, państwo zbójeckie i rasistowskie, które dokonuje masakr na cywilach i bezpośrednich czystek etnicznych na milionach Palestyńczyków…
Państwo okupacyjne… jest obecnie najmniej bezpiecznym krajem na świecie. Jest [jedynym] państwem na świecie, którego jedyną aktywnością przez ponad 76 lat było przechodzenie z jednej wojny do drugiej i angażowanie się w trwające kampanie militarne bez uzyskania jakiejkolwiek gwarancji dalszego istnienia lub zdolności do zabezpieczenia swojej przyszłości. Potop Al-Aksa jest właśnie pierwszym bezpośrednim strategicznym zagrożeniem dla jego istnienia… Państwo okupacyjne weszło w fazę paraliżu i może być na skraju [stania się] państwem upadłym. Marzenie syjonistów, że państwo okupacyjne będzie bezpieczną przystanią dla Żydów na całym świecie, dobiegło końca…
Najważniejsze jest to, że państwo okupacyjne przegrało stawkę na oderwanie Strefy Gazy od Zachodniego Brzegu lub od Jerozolimy. Jego gra wykorzystania rozłamu sunnicko-szyickiego [również] spełzła na niczym; normalizacja zniknęła; hazard odizolowania i pominięcia sprawy palestyńskiej rozwiał się, a Palestyna weszła w najwyższą fazę politycznego sukcesu…
O czcigodni zwolennicy szkoły „awanturnictwa”, czy to wszystko wydarzyło się przypadkiem? Czy to przypadkowy sukces polityczny, czy też [Potop Al-Aksa] była najbardziej przemyślaną „awanturą” w całej historii konfliktu?
[1] Al-Ayyam (Palestinian Authority ), September 5, 9, 12, 16, 19.
[2] See e.g., MEMRI reports: Special Dispatch No. 11689 – Palestinian Writers Slam Hamas’ Policy And Conduct: Its October 7 Attack Was Reckless; It Places No Value On Palestinian Lives; It Serves The Agenda Of Iran And The Muslim Brotherhood – November 21, 2024; Special Dispatch No. 11549 – Columnist In PA Daily: Hamas October 7 Attack Was A Reckless Operation That Led To The Destruction Of Gaza – September 10, 2024; Special Dispatch No. 11442 – Former Palestinian Minister: On October 7 Hamas Launched An Escapade That Led To The Loss Of Gaza – July 11, 2024.
[3] Al-Ayyam (Palestinian Authority), September 19, 2024.
