Wstęp
Podczas i po szóstej ogólnej konferencji Fatahu wysocy funkcjonariusze i publicyści wielokrotnie podkreślali, że Fatah nigdy nie zrezygnował z walki zbrojnej[1] . Zbrojny opór był także głównym tematem serii broszur zatytułowanej Al-Mutamar 6 („Szósta konferencja”), opublikowanej tuż przed konferencją i podczas jej pierwszych trzech dni w gazecie Autonomii Palestyńskiej „Al-Ajjam”. Broszury te, mówiące o ruchu Fatah, jego wartościach i symbolach, gloryfikowały walkę zbrojną i przywódców Fatahu, którzy ją prowadzili.
Poniżej przedstawiamy zebrane oświadczenia funkcjonariuszy Fatahu i dziennikarzy Autonomii Palestyńskiej o zbrojnym oporze, jak również wyjątki z broszur publikowanych w „Al-Ajjam”.
Nabil Shaath: Polityczny plan Fatahu podkreśla zarówno oddanie pokojowi, jak i trzymanie się oporu, walki zbrojnej
Przewodniczący biura politycznego Fatahu, Nabil Shaath oświadczył na konferencji, że mimo iż Fatah jest oddany pokojowi i rozwiązaniu w postaci dwóch państw „[jego] plan wyznacza formy i metody walki i podkreśla prawo narodu palestyńskiego do oporu i walki zbrojnej, co gwarantuje prawo międzynarodowe, jak również do rozmaitych typów walki opracowanych podczas Intifady Kamieni (1987-1991), włącznie z metodami takimi, jakie używane były w Bil’in i Nil’in, oraz różnych typów walki i negocjacji politycznych i dyplomatycznych”[2] .
Członkowie Komitetu Centralnego Fatahu: Fatah nigdy nie zrezygnuje z walki zbrojnej
Azzam Al-Ahmad, szef frakcji Fatahu w Palestyńskiej Radzie Ustawodawczej i członek komitetu centralnego tego ruch oświadczył: „Polityczny plan Fatahu nie jest nowy, ponieważ ruch nadal trzyma się opcji rozwiązania w postaci dwóch państw oraz procesu pokojowego. Ruch nigdy nie zrezygnował z opcji walki, także walki zbrojnej, i to trzeba wpoić w świadomość narodu palestyńskiego; wszystko jednak należy rozważać według panujących okoliczności. Jak długo istnieje nadzieja na negocjacje, damy im szansę; jeśli jednak Izrael nadal będzie deptał podpisane porozumienia i unikał swoich zobowiązań, mamy prawo do użycia innych środków – i jeśli zwrócimy się do walki w rodzaju intifady Al-Aksa, będzie to winą Izraela”[3] .
Członek Komitetu Centralnego Fatahu Dżibril Rajoub Powiedział: „Ruch Fatahu nie porzucił opcji oporu i tego nie zrobi (…) Trzymamy się wszystkich opcji, a przede wszystkim opcji oporu i walki zbrojnej”[4] .
Rzecznik Fatahu: „Jedynym sposobem zakończenia oporu jest zakończenie i usunięcie okupacji”
Rzecznik Fatahu i członek Rady Rewolucyjnej Fahmi Al-Zaarir powiedział: Opór i walka to legalne środki dla każdego okupowanego społeczeństwa. Jedynym sposobem zakończenia oporu jest zakończenie i usunięcie okupacji.
Trwanie okupacji oznacza wyłonienie się i trwanie oporu – podczas gdy zakończenie okupacji oznacza zakończenie oporu, włącznie z walką zbrojną, którą ustanowił Fatah w bitwie palestyńskiej i [przy pomocy której] pchnął wszystkich do przodu”[5] .
Członek Rady Rewolucyjnej Fatahu: Nowe przywództwo będzie działać na rzecz wprowadzenia w życie planu politycznego
Członek Rewolucyjnej Rady Fatahu Abd Al-Fatah Hamail oświadczył: „Nowe przywództwo ruchu będzie działać na rzecz wprowadzenia w życie planu politycznego przygotowanego przez komitet polityczny konferencji Fatahu, [ponieważ ten plan] podkreślił zasady ruchu i narodu palestyńskiego oraz ich prawo do walki i oporu w formach aprobowanych przez międzynarodowe prawo, jak również [podkreślił] opcję negocjacji – która nie jest tylko opcją Fatahu, ale opcja narodową, pod warunkiem, że negocjacje nie będą przeciągać się w nieskończoność, ale będą miały ograniczony czas trwania”[6] .
Członkowie szóstej konferencji: Fatah trzyma się zasady oporu
Palestyński tygodnik „Al-Badjadir Al-Sijassi” przeprowadził wywiady z członkami Szóstej Konferencji Fatahu; w wywiadach dziennikarze podkreślali, że ruch trzyma się swoich zasad i oporu wszelkimi środkami:[7]
Członek konferencji, Hassan Ahmad, powiedział: „Ruch Fatahu nadal trzyma się swojego programu i swoich fundamentalnych zasad i nie zmienił niczego, ponieważ jeszcze nie zostały osiągnięte cele narodowe. Ponieważ Fatah jest palestyńskim ruchem wyzwolenia narodowego i pionierem narodowego przedsięwzięcia, wyrażającym aspiracje i nadzieje Palestyńczyków, będzie nadal trzymać się swoich zasad i politycznego realizmu – co nie jest sprzeczne z oporem i walką o wyzwolenie ziemi i jednostki”.
Hassan Sabah, członek konferencji, powiedział: „Zwycięstwo [konferencji] będzie rzeczywiste, jeśli nowe przywództwo podejmie się przeprowadzenia zaaprobowanego planu – szczególnie części politycznej (…) i swego oddania legalnemu oporowi, a jeszcze bardziej niż to, walce zbrojnej na wypadek niepowodzenia negocjacji (…)”
Palestyński akademik Issa Abu Zahira: Jest niewyobrażalne, żeby ktoś, kto całe życie walczył o Palestynę i jej niepodległość (…) zrezygnował z tego wszystkiego
Wykładowca nauk politycznych Issa Abu Zahira napisał w gazecie „Al-Quds”: „(…) Jaki jest przyszły kierunek myśli politycznej Fatahu? Czy idzie ku swojej istocie – tj., ruchu, który walczył i nosił broń dla wyzwolenia? – czy też ku działalności politycznej i dyplomatycznej oraz negocjacjom bez oporu i walki? (…)
Myśl polityczna ruchu Fatahu kieruje się ku swej istocie i nigdy nie zrezygnuje ze swoich zasad i swoich doktryn. Z pewnością nie jest to przypadek; jest to naukowe, metodyczne i racjonalne, i znajduję następujące naukowe dowody:
1. Konferencja odbywała się w Betlejem, pod okupacją, która nadał działa przymusem i tyranią – niemniej mimo tego [konferencja] podkreśliła, że naród palestyński ma prawo do oporu wszelkimi środkami przeciwko okupacji, włącznie z walką zbroją, zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego, które daje prawo opierania się okupacji wszelkimi możliwymi środkami, a przede wszystkim przez walkę zbrojną.
2. Członkowie konferencji – czy to z młodszego pokolenia, średniego pokolenia, czy założyciele – są tymi, którzy walczyli; którzy byli więzieni, aresztowani i wygnani; którzy nosili broń; którzy opierali się okupacji; i którzy zakosztowali goryczy przez wiele trudnych lat. Dlatego też jest niewyobrażalne, by ktoś, kto całe życie walczył o Palestynę i niepodległość, o prawo powrotu i o inne cele narodowe, miał z tego zrezygnować w kilka dni w zamian za taką lub inną posadę.
3. Fatah nie jest ruchem prywatnym – tj. nie należy tylko do członków Fatahu, ale jest własnością ogólną narodu palestyńskiego i jest tym, kto bronił narodowego przedsięwzięcia. Dlatego też przywódcy wiedzą, że działają na rzecz celów całego narodu palestyńskiego – nie tylko dla dobra tego ruchu. A jeśli, co Boże broń, ruch podejmie decyzję szkodliwą dla narodu palestyńskiego i jego najwyższych interesów, będzie to błąd polityczny, który zaszkodzi tak [ruchowi], jak i osiągnięciom narodowej i historycznej walki. Moim zdaniem nie jest to możliwe.
4. Ludzie, którzy wygrali wybory, nie wymieniając żadnych nazwisk, są najwspanialszymi synami ruchu i mają imponującą historię oporu wobec okupacji. [Dodatkowo] wyłoniła się generacja pośrednia, znana z wytrwałości w obronie narodowych, legalnych praw narodu palestyńskiego. Nie są to pochlebstwa wobec tych, którzy wygrali; wiemy, że ci, którzy nie wygrali, także walczyli i wiele wycierpieli od okupacji.
5. [w oryginale 4] Budowanie [palestyńskich] instytucji i dalsze budowanie kraju pod żadnym pozorem nie oznacza rezygnacji ze świętych praw narodu palestyńskiego. Co więcej, budowa i wyzwolenie uzupełniają się wzajemnie.
Przyszła myśl polityczna Fatahu nada równą wagę oporowi i negocjacjom, wyzwoleniu i budowaniu, nieustępliwości i elastyczności, szerokiemu, popularnemu [poglądowi] i szczegółowemu, konkretnemu, dosłownemu [poglądowi]. Myśl polityczna Fatahu nigdy nie zrezygnuje ze swej istoty, swych zasad, swych świętych [wartości], swej historii, swej teraźniejszości i swej przyszłości. Każdy, kto stawia na to, że ruch Fatahu zachowa spokój i będzie siedział cicho – przegra”[8] .
Palestyński publicysta: Czyż kiedykolwiek Fatah zrezygnował z walki zbrojnej?
Publicysta Salah Subhijja, który pisuje na palestyńskich stronach internetowych, napisał: „Konferencja z powodzeniem przedyskutowała wszystkie kwestie ruchu i dotarła do politycznego oświadczenia, ratyfikującego ‘prawo narodu palestyńskiego do oporu wszelkimi środkami przeciwko okupacji, zgodnie z prawem międzynarodowym – włącznie z walką zbrojną’.
Potwierdza to, że Fatah nadal jest ruchem wyzwolenia narodowego i to potwierdziła konferencja, kiedy stwierdziła, że jest wierna [koncepcji] ruchu jako ruchu wyzwolenia narodowego, którego celem jest pokonanie i usunięcie okupacji oraz urzeczywistnienie niepodległości narodu palestyńskiego. [Konferencja potwierdziła, że Fatah] jest częścią arabskiego ruchu wyzwoleńczego i frontu międzynarodowych elementów, które walczą o wolność dla narodów. [Potwierdziła ponadto], że opór jest legalnym prawem narodów pod okupacją i że gdzie tylko jest okupacja, tam będzie opór.
Opór nie jest przyczyną okupacji; jest jej wynikiem. Naród, którego ziemie są okupowane, musi opierać się okupacji wszelkimi dostępnymi mu sposobami – i to właśnie podkreśla polityczny plan [Fatahu]: ‘Opcja walki zbrojnej jest jedną z metod i form walki. Emanuje ona z prawa narodu palestyńskiego do oporu wobec okupacji i osiedli, wygnaniu i rasistowskiej dyskryminacji, i to prawo jest gwarantowane przez prawo międzynarodowe’.
To właśnie zapoczątkowało debatę również na palestyńskiej arenie: czy Palestyńczycy powrócą do walki zbrojnej? Ale pytamy: czyż Fatah kiedykolwiek oznajmił, że rezygnuje z walki zbrojnej – Fatah, który zawsze wierzył w zasadę karabinu w jednej ręce rewolucyjnego bojownika i zieloną [oliwną] gałęzią w drugiej? Nie odbierajcie Fatahowi zielonej gałęzi, bo karabinu nie można wytrącić z ręki Fatahu (…)
Ruch Fatahu rozpoczął walkę zbrojną nie z zamiłowania do morderstwa i zniszczenia, ale w celu osiągnięcia pełnych praw w Palestynie. Przyjął więc zasadę, że walka zbrojna sieje, a walka polityczna zbiera żniwo – i w podobny sposób wprowadził drogę negocjacji, które zastąpiły wszystkie formy oporu (…)
Tak więc konferencja podkreśliła, że nie można ciągnąć negocjacji w nieskończoność i że Fatah ma do dyspozycji inne opcje, które są zasadnicze, i ‘proponuje alternatywy na wypadek, jeśli kontynuacja obecnych negocjacji (z Izraelem) okaże się niemożliwa. [Te alternatywy] obejmują koncepcję jednego, demokratycznego państwa, które przeciwstawia się rasizmowi, kontroli i okupacji’. Istnieje jeszcze jedna opcja: ‘powrót do deklaracji o ustanowieniu państwa w granicach z 1967 roku (…) [Także] eskalacja międzynarodowej kampanii bojkotu Izraela, używając doświadczeń Republiki Południowej Afryki (…) i zaapelowanie do ONZ-u i Rady Bezpieczeństwa o wywiązanie się z odpowiedzialności i zakończenie konfliktu i okupacji’.
Hamdi Faraj, publicysta „Al-Quds”, napisał: „Na poziomie praktycznym Fatah nie zrezygnował z walki zbrojnej. W więzieniach pod okupacją wielu naszych najlepszych synów siedzi za kratami. Olbrzymia ich większość dołączyła do walki po porozumieniu z Oslo – a dokładniej, kiedy wybuchła druga intifada. Było logiczne, że uczestnicy konferencji będą szukali słów, których znaczenie pozwoli na [przeżycie] ruchu politycznej, przygniecionego jarzmem okupacji przez wojsko i osadników.
Nawiasem mówiąc, nie każdy akt przemocy powinien był włączony do określenia ‘walka zbrojna’. Ataki samobójcze i mordowanie kobiet i dzieci nie stanowią walki zbrojnej najwyższej próby, przeciwko której nie mogą protestować ani Izrael, ani USA – [a mianowicie] przeciwko żołnierzom (…) To dlatego właśnie Hezbollah zdobył szacunek i uznanie krajów i narodów – ponieważ nigdy nie przeprowadził ani jednego ataku na kobiety i dzieci podczas całego, długiego konfliktu z Izraelem. To dlatego mówi, że doradzał Hamasowi zaprzestanie takich operacji”[9] .
Broszury „Szóstej konferencji”: Gloryfikacja walki zbrojnej wraz ze zobowiązaniem do procesu pokojowego
Walka zbrojna jest wybijającym się tematem w broszurach „Szóstej konferencji”, opublikowanych od 30 lipca do 6 sierpnia 2009 r. w „Al-Ajjam”. Temat ten wyrażany jest poprzez zdjęcia przywódców Fatahu z bronią, artykuły o przywódcach, którzy walczyli przeciwko Izraelowi, slogany Arafata i innych oraz rozmaite inne teksty. Równocześnie broszury podkreślają, że tak jak Fatah zawsze prowadził walkę zbrojną, tak samo zawsze był pierwszy do dążenia do opcji politycznej. Poniżej podajemy przykłady.
Podobnie jak funkcjonariusze Fatahu i publicyści cytowani powyżej, także broszury wielokrotnie podkreślają, że opór we wszystkich formach jest legalnym prawem Arabów i narodu palestyńskiego[10] .
Jedna z broszur zawiera następujący tekst, wysławiający heroiczną naturę zbrojnych operacji Fatahu: „Fatah rozpoczął kampanię militarną nadzwyczajnej odwagi przeciwko wrogowi, przeprowadzając tysiące operacji fedain [samo poświęcenie], infiltrując Izrael przez granice z państwami arabskimi, z morza i z powietrza, a podczas jednego etapu także celując w interesy Izraela i Zachodu za granicą przez organizację Czarny Wrzesień. Prowadził także pierwszą intifadę (1987-1993) wraz z emirem szahidów, Khalilem Al-Wazirem [Abu Dżihad]”[11] .
W innym tekście czytamy: „Z sadów pomarańczowych Al-Karama i kanionów [jordańskich] dolin wyszli młodzi mężczyźni Fatahu, roztaczając zapach raju[12] (…) Stawili czoła najpotężniejszej sile militarnej na Bliskim Wschodzie, używając tylko lasek dynamitu, pasów z materiałem wybuchowym i kałasznikowów”[13] .
Poniższy wiersz podkreśla związek między walką zbrojną a przywiązaniem do ojczyzny:
„O, moja ojczyzno, moja ojczyzno, moja ojczyzno, ojczyzno moich przodków
O, fidai, fidai,[14] . O, mój narodzie, mój odwieczny narodzie
Z moją determinacją, ogniem, wulkanem zemsty i tęsknotą we krwi do mojej ziemi i mojego domu,
Wspiąłem się na góry i prowadziłem walkę…
O, moja ojczyzno, moja ojczyzno, moja ojczyzno, ojczyzno moich przodków
O, fidai, fidai. O, mój narodzie, mój odwieczny narodzie
Zdecydowaniem ducha i ogniem karabinu
I przywiązaniem mojego narodu do kraju walki,
Palestyna jest moim domem, Palestyna jest moim ogniem…”[15]
Opcję polityczną wspomina się czasami jako strategię uzupełniającą walkę zbrojną. Na przykład, jeden tekst cytuje pytanie Abu Dżihada: „Dlaczego nie negocjujemy podczas walki?”[16] Inny tekst stwierdza: „Karabin i gałązka oliwna – to był slogan ukuty przez Brygady Al-Aksy jako rewolucyjny [ideał], który towarzyszył intifadzie wspaniałego narodu palestyńskiego po tym, jak stopy [Ariela] Szarona zdeptały [świętość] meczetu Al-Aksa w 2000 roku. [Ten ideał był] rewolucyjną reakcją na propozycję nie do zaakceptowania, przedstawioną Arafatowi na drugim szczycie w Camp David, propozycję, którą on odrzucił od ręki (…) bo nikomu nie wolno lekceważyć twardych zasad narodowych ruchu Fatahu, które zostały ratyfikowane przez PLO. Tego uczył nas Arafat jako żywy człowiek, jako szahid z karabinem i gałązką oliwną (…)[17] .
Arafat wyłaniający się z jaskini z karabinem zarzuconym na ramię[18] .
[1] Więcej o Szóstej Konferencji Fatahu, patrz MEMRI, Seria Badań i Analiz Nr. 541, „Szósta Konferencja Fatahu: dążyć do pokoju bez wyrzeczenia się oporu i prawa do walki zbrojnej”, 16 sierpnia 2009. http://www2.memri.org/bin/polish/articles.cgi?Page=archives&Area=ia&ID=IA54109
[2] „Al-Ajjam” (Autonomia Palestyńska), 10 sierpnia 2009
[4] http://www.memritv.org/clip/en/2209.htmhttp://www2.memri.org/bin/polish/articles.cgi?Page=archives&Area=ia&ID=IA54109
[6] „Al-Quds” (Jerozolima), 12 sierpnia 2009
[7] „Al-Bajadir Al- Sijassi” (Autonomia Palestyńska), 29 sierpnia 2009
[8] „Al-Quds” (Jerozolima), 27 sierpnia 2009
[9] „Al-Quds” (Jerozolima), 12 sierpnia 2009
[10] Al-Mutamar6 (opublikowany jako dodatek do „Al-Ajjam”), 3 sierpnia 2009
[11] Al-Mutamar6 (opublikowany jako dodatek do „Al-Ajjam”), 1 sierpnia 2009
[12] Jest to aluzja do zapachu piżma, które, według muzułmańskiej tradycji dżihadu, emanuje z ciał bojowników, którzy w walce zostali męczennikami.
[13] Al-Mutamar6 (opublikowany jako dodatek do „Al-Ajjam”), 5 sierpnia 2009
[14] Ten, który gotów jest poświęcić się w bitwie.
[15] Al-Mutamar 6 (opublikowany jako dodatek do „Al-Ajjam”), 3 sierpnia 2009
[16] Al-Mutamar 6 (opublikowany jako dodatek do „Al-Ajjam”), 1 sierpnia 2009
[17] Al-Mutamar 6 (opublikowany jako dodatek do „Al-Ajjam”), 6 sierpnia 2009
[18] Al-Mutamar 6 (opublikowany jako dodatek do „Al-Ajjam”), 3 sierpnia 2009
