W artykule z 9 lipca 2017 r. w gazecie omańskiej “Al-Watan” dziennikarz Faiz Raszid, Palestyńczyk pochodzenia jordańskiego, powtórzył średniowieczne oszczerstwo, że Żydzi mordowali dzieci chrześcijańskie, by używać ich krwi do robienia macy, jak również oszczerstwo o mordzie rytualnym z Damaszku z 1840 r. Cytując liczne pisma antysemickie, napisane lub przetłumaczone w świecie arabskim, Raszid przedstawił szczegółowy opis rzekomego używania krwi przez Żydów jako części ich rytuału. Napisał następnie, że tak samo jak żydowscy uczeni średniowieczni wzywali do mordowania nie-Żydów, dzisiejsi uczeni żydowscy podżegają żołnierzy izraelskich do mordowania Palestyńczyków. Raszid określił Izrael jako „twór faszystowski” i odrzucił możliwość zawarcia z nim pokoju.
Należy wspomnieć, że Raszid opublikował niemal identyczną wersję artykułu w kwietniu 2017 r., także w omańskiej gazecie “Al-Watan”, jak również na kilku stronach internetowych[1].
Faiz Raszid (zdjęcie: Al-Quds Al-Arabi, Londyn)
Poniżej podajemy fragmenty jego artykułu z 9 lipca 2017 r.[2]:
Ruch syjonistyczny i jego przedstawiciele polityczni w państwie tworu [syjonistycznego] starali się i nadal starają ukryć znaczącą informację dotycząca istotnej zmiany tego, co uczeni żydowscy zrobili z Biblią w Średniowieczu… zgodnie z własnymi kaprysami i interesami, by zapewnić sobie panowanie nad ubogimi Żydami w krajach, w których żyli, [by ci Żydzi] wykonywali ich instrukcje i nie mieszali się ze społeczeństwami, w których rezydowali. Jedna z tych [instrukcji] dotyczyła kwestii żydowskich ofiar z ludzi.
Sprawa, pokrótce, jest taka, że w Średniowieczu (epoce czarnoksięstwa) według nowego, wypaczonego prawa żydowskiego, które uczeni żydowscy owego czasu z zapałem wymyślali, przygotowanie macy na święta żydowskie wymagało domieszki krwi ludzkiej! Tak jest według książki Antisemitism: Its History and Causes Bernarda Lazare[3]. Tak, krew ludzka, którą brali od chrześcijanina lub muzułmanina, nawet jeśli musieli go agresywnie zabić, by to zrobić. Tak, to są ofiary z ludzi! Zgodnie z zasadą [ich religii] było zwyczajowe dla Żydów… mordowanie dzieci, by zebrać ich krew i wmieszać w… macę świąteczną, którą przygotowywali. Ofiary na święto Purym, na przykład, były wybierane spośród młodych ludzi. Metody zabijanie i zbierania krwi były następujące: krew ofiary zostaje zabrana i wysuszona w grudki, które miesza się z ciastem na macę, a co zostaje, przechowuje się na następny rok. Ofiary na żydowskie święto Paschy są zazwyczaj [wybierane] wśród dzieci poniżej 10 lat. Krew ofiary jest mieszana z krwią macy przed lub po jej wysuszeniu. (Patrz książka mądrego i uczonego syryjskiego autorytetu religijnego, Mustafy Al-Zarki, Skarb ukryty w zasadach Talmudu)[4]. Następnie, krew jest usuwana z ofiary albo przy pomocy „pojemnika gwoździ”, który jest pojemnikiem zawierającym całą [krew] ofiary i ma ostre gwoździe z każdej strony, które wbijają się w ciało ofiary (po zamordowaniu), tak że krew spływa do pojemnika przygotowanego specjalnie do tego celu przez Żydów, którzy są tak ochoczy, by ja zebrać… [Albo też] ofiara jest zarzynana tak jak owca jest zarzynana i krew destylowana do pojemnika lub jego żyły zostają przecięte w wielu miejscach, żeby wypłynęła z nich krew.
Jeśli chodzi o los krwi – zostaje przekazana odpowiedniemu uczonemu żydowskiemu, żeby mógł zmieszać ją z macą, a to, co pozostaje, zostaje wysuszone i zachowane do przyszłych świąt (patrz książka Żydzi i ofiary ludzkie Muhammada Fawzi Hamzy, książka Koniec Żydów, Abu Al-Fada Muhammad A’refa i książka Sprawa żydowska wśród Arabów i zagranicznych narodów Abdallaha Husseina)[5]. Oczywiście, wszystko to [zdarzyło się] w przeszłości. Dlatego ruch syjonistyczny próbował ukryć [istnienie] tych zasad i ich realizacji… By zapewnić, że to, co napisałem [tutaj], nie pozostaje abstrakcyjne, przedstawiam następujące wydarzenie. Protokół jest udokumentowany i zarchiwizowany w sądach szariatu w Aleppo, Hama i Damaszku i zdarzyło się to w 1840 r.[6] Kopie otrzymał francuski orientalista, Charles Laurent i opublikował ją w książce francuskiej, którą [później] przetłumaczył na arabski dr Jousuf Nasrallah i opublikował w Kairze w 1898 r.
[Francuski mnich] Ojciec Thomas żył w Damaszku i praktykował medycynę. Podczas jednej ze swych podróży szczepił dzieci przeciwko czarnej ospie. Pewnego razy dotarł do dzielnicy żydowskiej… żeby zaszczepić dzieci i tam zniknął. Na rozkaz gubernatora osmańskiego przeprowadzono poszukiwania Ga w dzielnicy żydowskiej, ale niczego nie znaleziono. W tym samym czasie dwóch Greków przybyło na dwór osmańskiego władcy Damaszku i potwierdzili policji, że kiedy mijali dzielnicę żydowską w dniu, w którym zniknął ksiądz, zobaczyli żydowskiego fryzjera o nazwisku Mosze Bechor Jehuda mordującego Ojca Thomasa, a potem destylującego jego krew i używającego jej do zrobienia macy. Fryzjera aresztowano, jak również [żydowskiego] prawoznawcę. Przywódcy Żydów opublikowali [prośbę o] łaskę i tych dwóch wypuszczono.
Niespełna rok temu, 24 sierpnia 2016 r., kilku rabinów tworu syjonistycznego opublikowało orzeczenie religijne, podżegające żołnierzy syjonistycznych do mordowania Palestyńczyków: „Zabijajcie ich, likwidujcie ich bezlitośnie na rzecz bezpieczeństwa Izraela”. Około dziesięć lat temu ci rabini założyli ruch o nazwie „Nowy Sanhedryn” – nowe zgromadzenie uczonych. Gang ten został założony przez rabina Adina Steinsaltza, laureata Nagrody Izraela i Nagrody Prezydenta, które są uznane za dwie najbardziej prestiżowe nagrody w państwie tworu [syjonistycznego][7].
Jeśli chodzi o tych, którzy łudzą się, że można zawrzeć pokój z tym faszystowskim tworem, mówię: czy jesteście świadomi ideologii przemocy realizowanej codziennie przez twór [syjonistyczny] przeciwko Palestyńczykom i naszemu narodowi? Czy nie czytaliście o ofiarach ludzkich organizowanych przez żydowskich uczonych? Istnieją liczne artykuły arabskie i zagraniczne, badania i książki o rozmaitych aspektach zjawiska izraelskiej przemocy i syjonistycznego morderstwa. Najważniejszymi z nich są: The Israeli War Crimes Williama Bradforda [sic]; Terrorystyczne pochodzenie izraelskiej partii Herut, Bassama Abu Ghazali[8]; Syjonizm i przemoc – filozofia i strategia, Husseina Tantawiego[9] i Kultura przemocy w polityce syjonistycznej socjologii, napisanej przez Imada Abdul-Ghaniego w 2001 r.[10] Jeden z najlepszych ludzi, który także pisał na ten temat, jest Noam Chomsky, a [jest także] książka Syjonizm i przemoc: od początków osiedli do Intifady Al-Aksa, [opublikowana] przez Abdela Wahab El-Messiriego kilka lat przed jego śmiercią [w 2008 r.][11].
[1] Patrz Al-Khaleej (ZEA), 25 kwietnia 2017; strona internetowa Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny (pflp.ps), 26 kwietnia 2017; i biuletyn Hamasu (felesteen.ps), 10 lipca 2017.
[2] Al-Watan (Oman), 9 lipca 2017. Należy wspomnieć, że w 2012 r. opublikował on artykuł, w którym twierdził, że Holocaust został wyolbrzymiony w celu uzasadnienia uzurpacji Palestyny.
[3] Bernard Lazare (1865-1903) był francusko-żydowskim filozofem, historykiem i publicystą, o opiniach anarchistycznych i zawodzie dziennikarza. Znany jest głównie z książki Antisemitism: Its History and Causes, która stanowi przegląd historii stosunków między Żydami i światem nieżydowskim. Pod koniec książki Lazare przedstawia wizje asymilacji Żydów i proces rozczarowania religią w nowoczesnym społeczeństwie, co położy kres antysemityzmowi. Dla antysemitów jednak ta książka stanowi „dowód”, że Żydzi są winni za nienawiść do nich i także dzisiaj prezentują cytaty z tej książki, zazwyczaj wyrwane z kontekstu.
[4] Skarb ukryty w zasadach Talmudu (1899) jest kompilacją dwóch antysemickich książek francuskich, przetłumaczonych na arabski przez egipskiego Kopta, dra Jousufa Nasrallaha. W 1968 r. opublikowano kolejne wydanie tej książki ze wstępem uczonego prawoznawcy syryjskiego, szajka Mustafy Al-Zarki, który wykładał na wydziałach szariatu w Syrii, Jordanii i państwach Zatoki, pracował w kuwejckim ministerstwie dziedzictwa, był członkiem parlamentu syryjskiego i napisał wiele książek o prawie religijnym.
[5] Trzy wspomniane książki zostały opublikowane w Egipcie.
[6] Chodzi o oszczerstwo o mordzie rytualnym z Damaszku z 1840 r.: po zniknięciu mnicha chrześcijańskiego i jego muzułmańskiego służącego, rozeszły się pogłoski, że zamordowali ich czołowi członkowie społeczności żydowskiej w Damaszku, by użyć ich krwi do pieczenia macy. Po dochodzeniu aresztowano licznych podejrzanych, ale wypuszczono ich po interwencji publicznych Żydów i polityków z Zachodu.
[7] Nowy Sanhedryn jest organem prawoznawczym założonym w 2005 r. w Tyberiadzie przez grupę radykalnych rabinów prawicowych; izraelski establishment prawny i rabiniczny nie uznają ich.
[8] Tę książkę opublikował w Bejrucie w 1966 r. Ośrodek Badawczy OWP.
[9] Ta książka została opublikowana w Kairze w 1974 r. Mohamed Hussein Tantawi i jest marszałkiem polowym armii egipskiej, był ministrem obrony i jako przewodniczący Najwyższej Rady Sił Zbrojnych rządził Egiptem od lutego 2011 r. do czerwca 2012 r.
[10] Ta książka została opublikowana w Bejrucie. Jej autor, Imad Abdul-Ghani, jest byłym wykładowcą i dziekanem Instytutu Badań Społecznych na Uniwersytecie Libańskim w Bejrucie.
[11] Syjonizm i przemoc: od początku osiedli do Intifady Al-Aksa została opublikowana w Kairze w 2001 r. Autor książki, egipski intelektualista Abdel Wahab El-Messiri, był uważany za międzynarodowego eksperta ruchu syjonistycznego i napisał encyklopedią Żydzi, judaizm i syjonizm, opublikowaną w Egipcie w 1999 r.
If you wish to reply, please send your email to memri@memrieurope.org.
