W artykule w gazecie „Filastin”, która jest zbliżona do Hamasu, dziennikarz palestyński Ghassan Al-Shami twierdził, że z powodu swojej podstępności, przebiegłości i zabijania proroków Żydzi byli od czasów niepamiętnych narodem znienawidzonym. Powiedział, że Żydzi byli przyczyną fitna (konfliktów wewnętrznych) między muzułmanami i że przez całą historię spiskowali, żeby zniszczyć każdy kraj, w którym mieszkali – nawet te, które ich chętnie przyjęły – i że to wyjaśnia wygnanie ich z wielu z tych krajów.
Poniżej podajemy fragmenty[1]:
Ghassan Al-Shami[2]
Żydzi byli narodem nienawidzonym od najwcześniejszych pokoleń, [kiedy byli znani jako] „Lud Izraela” i zabijali proroków, i łamali obietnice [dane] własnemu prorokowi, Mojżeszowi, i nie pomogli mu… Najlepszym świadectwem tego jest szlachetny Koran. Żydzi zabili także więcej proroków niż jakikolwiek inny naród. Od chwili, kiedy usłyszeli o przybyciu naszego szlachetnego Posłańca Mahometa na ten świat, szukali go, żeby go zabić…
Ponadto Żydzi mają wielką urazę do islamu i muzułmanów. Z powodu ich odrażających cech, ich podstępności i przebiegłości, Prorok nie mógł ich znieść i dlatego walczył z nimi i wygnał ich z miasta Medina. Gdybyśmy zbadali annały historii, odkrylibyśmy, że Żydzi są przyczyną fitna [konfliktów wewnętrznych] w dzisiejszym świecie islamskim. [Istotnie], byli przyczyną [tej] fitna odkąd się rozpoczęła w dniach Kalifa Osmana bin Affana… [1] i stoją za wszystkimi wydarzeniami tej poważnej sprawy [tj. fitna za Osmana]…
Przez całą historię nowożytną Żydzi używali sztuczek, żeby przejąć kontrolę w każdym kraju, w którym mieszkali, i to dlatego zostali wygnani przez królów Brytanii i Francji. W 1290 r. król brytyjski Edward I wydał dekret królewski rozkazujący wygnanie Żydów z Brytanii, podczas gdy duchowni chrześcijańscy „przeczesywali” kraj i podżegali ludność przeciwko heretyckim Żydom. W rezultacie około 16 tysięcy Żydów opuściło Brytanię na rzecz Francji, gdzie nie zgodzili się na pokojowe życie. Stali się tam poważnym ciężarem z powodu wielu problemów, jakie sprawiali królowi Filipowi „Pięknemu”, doprowadzając go do wydania edyktu królewskiego, który wygnał ich z Francji w 1306 r. Żydzi zostali wygnani do Hiszpanii, gdzie byli dobrze traktowani przez Arabów i muzułmanów i zaczęli spiskować, jak wykorzystać to, by osiągnąć swoje cele.
Na początku XVI w. Żydzi zaczęli emigrować do krajów arabskich, które były pod rządami Imperium Osmańskiego, gdzie otwarto im bramy. Sułtan osmański Bajezid II wydał edykt nakazujący, by Żydzi byli dobrze traktowani i pozwolił im pracować w rzemiośle i handlu. Jednak tolerancja okazana Żydom przez Osmanów stała się nieszczęściem z katastrofalnymi skutkami dla Imperium Osmańskiego, które upadło z powodu ich spisków. Żydzi wykorzystali dobroć Osmanów w celu emigrowania do ich ziemi obiecanej, według ich mitów, [a mianowicie] Palestyny… Równocześnie żydowscy ideolodzy zalecali swoim ludziom przejęcie kapitału, złota i mediów, zachowując żydowskie tradycje i praktyki. Żydzi żyli życiem izolacji we własnych dzielnicach, które były znane w wielu miastach jako „dzielnice żydowskie” Nienawiść Europejczyków do Żydów była tak intensywna, że Żyd podróżujący do wielu miejsc w Europie znajdował napisy mówiące „Żydom wstęp zabroniony”, co poważnie wpływało na ich ducha.
Działalność Żydów w finansach i złocie podniosła ich majątek, konkurowała z kapitalistyczną gospodarką Europy i wpływała na wiele decyzji krajów europejskich, które miały na celu przejęcie zasobów Imperium Osmańskiego, „chorego człowieka” [Europy] i podzielenie ich między [te kraje europejskie]. Tutaj Żydzi mieli szansę na zrealizowanie swoich nadziei o powrocie do ziemi Palestyny.
Żydowskie idee nakazujące powrót żydowski [do Palestyny] wyłoniły się w XVII wieku, kiedy brytyjski prawnik Henry Finch opublikował książkę zatytułowaną The World’s Great Restauration, or Calling of the Jews [and with them of all Nations and Kingdoms of the Earth to the Faith of Christ]. W dodatku kaznodzieje żydowscy, tacy jak Szabbataj Ben Zvi[3] (1626-1676), Judah Alkalai (1798-1878), Morris Hess[4] (1812-1875) i inni wzywali Żydów do odwiedzania miejsc świętych i życia w ich pobliżu. Liczba Żydów [w Palestynie] w 1799 r. wynosiła 5 tysięcy, a w 1876 r. wynosiła 13920. Wyprawa Napoleona Bonapartego do Egiptu w 1798 r. i jego łatwy podbój zwróciły uwagę na słabość Imperium Osmańskiego i wznieciły „apetyt” krajów europejskich na imperializm i na podzielenie Imperium Osmańskiego [między nie].
Podczas walki przed ufortyfikowanymi murami Akry w kwietniu 1799 r. Napoleon wydał oświadczenia [wzywające] Żydów do zrealizowania ich nadziei na powrót do Ziemi Świętej. Pod koniec XVIII i na początku XIX w. Żydzi zaczęli imigrować do Palestyny, kupując jej ziemię i ucząc się ją uprawiać. [Jako część tego] pewien bogaty Żyd założył [tam] szkołę rolniczą w 1870 r. Fale imigracji żydowskiej do Palestyny były nieustanne, a równocześnie Żydzi wywierali olbrzymie naciski na Sułtana osmańskiego, by [pozwolił im] kupować [majątek] państwa osmańskiego. Szczególnie ostre naciski wywierali na Sułtana Abdula Hamida II (1876-1909), żeby dał im Palestynę jako ojczyznę. [W zamian obiecali] spłacić długi Imperium Osmańskiego i dać mu pomoc, jakiej wymagał. Potem Żydzi zaczęli spiskować, aż państwo osmańskie upadło.
Używając Komitetu Jedności i Postępu[5], który został założony w 1909 r., w celu zwiększenia imigracji do Palestyny Żydzi zaczęli kupować ziemię i zakładać osiedla. W 1913 r. Żydzi mieli także trzech ministrów w rządzie Jedności i Postępu, którzy przyczynili się do Porozumienia Sykes-Picot z 1916 r. Żydzi brytyjscy niezmiernie popierali [plan] przejęcia ziemi Palestyny i dokonali to, co zamierzyli. Kiedy Wielka Brytania otrzymała mandat nad Palestyną, rozpoczęła się prawdziwa utrata Palestyny. Mandat Brytyjski otworzył bramy imigracji przed Żydami i dostarczył im wiele wsparcia w okupowanej Palestynie.
Do dnia dzisiejszego cierpimy z powodu urazy i nienawiści, jaką mają Żydzi wobec każdego Araba, Palestyńczyka i muzułmanina. Po tym wszystkim, czy może być pokój z Żydami? [Ten] pokój jest ostatecznie wielkim oszustwem i iluzją, [w które wierzy] błędnie tylko mała grupa Palestyńczyków i Arabów [z powodu własnych] interesów materialnych i planów niszczycielskich.
[1] Felesteen.ps, January 17, 2013.
[2] Image: Palinfo.info, accessed March 27, 2013.
[3] Referring to Shabbatai Zevi.
[4] Referring to Moses Hess.
[5] A general name for various factions that were behind the Young Turk Revolution of 1908, and later the umbrella organization of the nationalist movement in the Ottoman Empire.
