Poniższy raport jest darmową próbką z MEMRI Jihad and Terrorism Threat Monitor (JTTM). Informacja o prenumeracie JTTM znajduje się tutaj.
26 marca 2021 r. w tygodniku “Thabat” wydawanym przez popierającą Al-Kaidę Agencję Informacyjną Thabat opublikowano artykuł o sprawie palestyńskiej. Artykuł napisał Ismae’il Bin Abd Al-Rahim Hamid alias Abu Hafs Al-Makdisi, przywódca mieszczącej się w Gazie salafickiej grupy, Dżajisz Al-Ummah.
W artykule Al-Makdisi analizuje kwestię palestyńską dzisiaj i krytykuje przywódców państw arabskich oraz szefów palestyńskich frakcji, które, jak twierdzi, stały się narzędziami okupujących “syjonistów-krzyżowców”, z jednej strony, a Iranu z drugiej, i nie potrafią zjednoczyć się, by sformułować jasnego i skutecznego planu wyzwolenia Palestyny.
Al-Makdisi wzywa do przyjęcia dżihadu jako głównego sposobu walki z okupacją; do sformułowania spójnego planu wyzwolenia Palestyny; i do stworzenia islamskiego reżimu do nadzorowania jego realizacji. Wzywa także do założenia funduszu, by dostarczyć ekonomicznego wsparcia wojownikom dżihadu.[1]
Poniżej podajemy przetłumaczone fragmenty jego artykułu:
Dzień za dniem narasta problem bólu muzułmanów. Palestyna była sprawą, która dotykała cały naród islamski i jedyną sprawą dla większości wiernych muzułmanów. Ponadto wielu członków narodu poświęciło swoje życie w obronie Palestyny, by wyzwolić ją z rąk syjonistów-krzyżowców, którzy ukradli ją siłą.
Jednak, jako naród nie mieliśmy i nadal nie mamy jasnej koncepcji środków, przy pomocy których możemy zgalwanizować siły [islamskiego] narodu i zjednoczyć je w obliczu syjonistyczno-krzyżowej okupacji muzułmańskich krajów. To jest w odróżnieniu od sił okupacji, które sformułowały jasną koncepcję dzielenia narodu i zakładania reżimów, które będą działały w miejsce okupanta i umożliwią mu łatwe rządy nad zasobami narodu [islamskiego] i kradzież ich bez straty jednego żołnierza na polu bitwy. Jeśli któryś reżim upadał w jednym z krajów islamskich, okupant interweniował bezpośrednio lub przez funkcjonujące organizacje lub partie, które stworzył na długo przedtem. Dowodem tego jest to, co zdarzyło się w Mali, Libii, Syrii, Jemenie i Somalii.
W Palestynie żyjemy w tej rzeczywistości, dla nas to zdarzyło się wcześniej, kiedy frakcje oporu zostały użyte i stały się protektorami projektu okupacji. Ponadto, wielu szefów tych organizacji i ich aparatów wywiadu stało się czołówkami sprzeciwu wobec rewolucji narodu [islamskiego] przeciwko reżimom funkcjonariuszy. Rola [byłego, wysokiego rangą członka Autonomii Palestyńskiej, Mohammada] Dahlana w wielu krajach arabskich i islamskich nie była ukryta przed nikim. Niektóre islamskie partie i organizacje zawarły sojusz z Iranem. W ten sposób palestyńskie frakcje zostały podzielone między dwa plany: Plan zachodnich krzyżowców-syjonistów i wschodni plan persko-rosyjski, podczas gdy plan narodu islamskiego nie istniał wcale, ponieważ żaden islamski reżim nie przyjął takiego planu …
Nasze partie [polityczne] rywalizują ze sobą, żeby zobaczyć, kto będzie służył planowi okupacji i zrealizuje jej plan zasiedlenia, i tak sprawa palestyńska została wymazana z rąk arabskich i palestyńskich … I uciszyli wszystkie głosy, które wołały o przywrócenie sprawy palestyńskiej do pierwotnej pozycji, jaką zajmowała – jako sprawa całego islamskiego narodu… I tak Palestyna stała się jedynie humanitarną kwestią, obszarem, gdzie są pewni mieszkańcy o specjalnych potrzebach, takich jak otwarcie przejazdu, odcięcie elektryczności i dostawy leków i żywności.
Muzułmańskie problemy, z problemem palestyńskim na czele, będą rozwiązane tylko, jeśli podejmie się następujące kroki: porozumienie o jasnej koncepcji między siłami [islamskiego] narodu i jego dżihadystycznymi wojownikami; sformułowanie strategicznego planu; wprowadzanie w życie oceny każdego etapu i uczenie się z doświadczeń, żeby uniknąć błędów i przygotować się do nadchodzących etapów; stworzenie islamskiego reżimu, który przyjmie ten plan i będzie nadzorować jego szczegóły; przyjęcie dżihadu jako głównego wyboru w walce przeciwko okupacji syjonistów-krzyżowców; założenie finansowego funduszu, by wspierać wojowników dżihadu zgodnie z ich potrzebami i charakterem ich walki z wrogiem na wszystkich okupowanych terytoriach islamskich; założenie centrum badawczego do pracy nad przyszłymi planami i programami politycznymi, ekonomicznymi, społecznymi i kulturalnymi; podniesienie morale wśród ludności narodu i dostarczenie szkolenia, by przygotować ich do zmagania się z trudnościami, na jakie napotka plan całkowitego wyzwolenia i przywrócenia kalifatów…
Jesteśmy gotowi wyciągnąć rękę do naszych ludzi, którzy są zagorzali [w miłości do] ich religii, ich kraju i ich honoru.
[1] Telegram, March 26, 2021.
