List pięciu byłych prezydentów i premierów libańskich do szczytu Ligi Arabskich z wyrazami sprzeciwu wobec broni i zaangażowania Hezbollahu w Syrii oraz wobec zaangażowania Iranu w świecie arabskim

Przesz szczytem Ligi Arabskiej 29 marca 2017 r. w Jordanii pięciu byłych prezydentów i premierów libańskich  – Amine Gemayel, Michel Suleiman, Najib Mikati, Fuad Al-Siniora i Tammam Salam – wysłało list to króla Jordanii 'Abdallaha, który przewodniczy szczytowi i do innych przywódców arabskich, którzy w nim uczestniczą.

W liście, który został opublikowany 28 marca 2017 r. w gazecie libańskiej “Al-Nahar”, wyłożyli oni zasady, które ich zdaniem powinny przyświecać polityce Libanu, krajowej i zagranicznej, w tym: unikanie związków z różnymi osiami regionalnymi i międzynarodowymi oraz zaangażowania w konflikt syryjski; potępienie każdej zewnętrznej ingerencji w sprawy arabskie; trzymanie się rezolucji Ligi Arabskiej i ONZ, szczególnie Rezolucji 1701 Rady bezpieczeństwa ONZ; utrzymanie wyłącznej kompetencji państwa libańskiego i jego aparatów bezpieczeństwa do posiadania broni i sprzeciwianie się nielegalnej broni; utrzymanie wyłącznej suwerenności państwa libańskiego na terytoriach libańskich.

Te zasady wyrażają w sposób niebezpośredni sprzeciw tych pięciu postaci wobec posiadania broni przez Hezbollah, jego panowania nad różnymi częściami Libanu i jego zaangażowanie w Syrii, jak również odrzucają zaangażowanie Iranu w sprawy arabskie. Napisany i wysłany bez koordynacji z prezydentem libańskim Michelem Aounem, który reprezentuje Liban na szczycie wraz z premierem Saadem Al-Haririm, list odzwierciedla spór w Libanie między zwolennikami i przeciwnikami Hezbollahu w sprawie broni tej organizacji i jej walk w Syrii oraz wobec ingerencji Iranu w świecie arabskim. Wydaje się także przekazywać sprzeciw sygnatariuszy wobec niedawnych wypowiedzi Aouna, w których poparł on posiadanie broni przez Hezbollah, wypowiedzi, które wywołały krytykę specjalnej wysłanniczki ONA w Libanie, Sigrid Kaag[1].

List pojawił się w czasie pełnego napięcia oczekiwania w Libanie na przemówienie Aouna na szczycie i na to, jakie stanowisko zajmie Liban wobec zamiaru potępienia Iranu za ingerencję w sprawy arabskie. Było to szczególnie istotne wobec braku potępienia Iranu przez Liban na poprzednich forach arabskich i islamskich, co wywołało gniew Arabii Saudyjskiej i innych państw Zatoki, a także prowadziło do rozłamu między krajami i podjęcia posunięć ekonomicznych przeciwko Libanowi[2].

Należy wspomnieć, że list ten wywołał ostre potępienia jego sygnatariuszy ze strony zwolenników Hezbollahu w Libanie.  

Sygnatariusze listu (od prawej do lewej): byli prezydenci Michel Suleiman i Amine Gemayel; byli premierzy Najib Mikati, Tammam Salam i Fuad Al-Siniora (zdjęcie: Al-Nahar, Liban)

Poniżej podajemy tłumaczenie listu[3]:

Do Jego Wysokości, króla  'Abdallaha bin Al-Husseina, monarchy Haszymidzkiego Królestwa Jordanii i przewodniczącego szczytu arabskiego.

W świetle niebezpieczeństw grożących naszej ojczyźnie, Libanowi, i naszej arabskiej ummah my, byli prezydenci i premierzy Libanu, uznaliśmy za stosowne przedstawić Panu apel do przywódców arabskich, którzy mają wziąć udział w szczycie w Jordanii za kilka dni, wyjaśniając nasze stanowisko wobec sytuacji w Libanie i w regionie, wobec niebezpieczeństw stojących przed Libanem i wobec potrzeby przeciwstawienia się [tym niebezpieczeństwom]. Dlatego podkreślamy [że Liban musi trzymać się następujących zasad]:

1. Całkowite poszanowanie Porozumienia Taif i pełna realizacja wszystkich jego paragrafów, jak również konstytucji [libańskiej] i koegzystencji wszystkich Libańczyków – są to bowiem zasady, które stoją na straży Libanu i stosunków między Libańczykami.
2. Libańska lojalność wobec związków arabskich, konsensusu arabskiego i rezolucji Ligi Arabskiej i legalnych [organów] międzynarodowych dotyczących Libanu i Arabów – przede wszystkim Rezolucji 1701 [ONZ], która gwarantuje bezpieczeństwo Libanu wobec Izraela i utrzymuje jego prawa [odzyskania] jego terytoriów, które pozostają pod okupacją izraelską.
3. Poszanowanie Deklaracji Ba’abda, 2011 [sic][4], która ogłosiła neutralność Libanu wobec polityki osi [regionalnych] i kryzysów regionalnych i międzynarodowych w celu uniknięcia negatywnych konsekwencji napięć i kryzysów regionalnych i chronienia jego najwyższych interesów, jego jedności narodowej i bezpieczeństwa jego obywateli. To, z wyjątkiem lojalności [Libanu] wobec rezolucji międzynarodowych i konsensusu arabskiego, jak również słusznej sprawy palestyńskiej, włącznie z prawem uchodźców palestyńskich do powrotu do ich ziemi i domów zamiast naturalizowania ich [w Libanie]; [jak również] zobowiązanie do powstrzymania się od ingerencji w kryzysie syryjskim i potępienie zagranicznych ingerencji w sprawy Libanu i [innych krajów] arabskich.
4. Arabowie muszą okazać solidarność z Libanem [w następujących sprawach]: wyzwolenia jego ziemi [Farm Szab’a, trzymanych przez Izrael]; odrzucenia nielegalnej broni [tj. broni Hezbollahu]; i potrzeby, by państwo libańskie i jego armia oraz aparaty bezpieczeństwa sprawowały wyłączną kontrolę nad terytorium libańskim, jak wynika z [zasad] suwerenności, rządów prawa i prawomocności. [Arabowie] muszą także popierać Liban, żeby mógł stawić czoła wyzwaniom [spowodowanym przez] kryzys uchodźców syryjskich [żyjących] w Libanie i udzielić mu pomocy politycznej i materialnej, aż uchodźcy będą mogli powrócić do swoich domów.
5. My, niżej podpisani, wierzymy, że bezpieczeństwo i jedność Libanu oparte są na kilku fundamentach, głównie na poparciu dla państwa [libańskiego]. które sprawuje pełne i wyłączne panowanie na wszystkich terytoriach libańskich; na odrzuceniu nielegalnej broni; na sprzeciwie wobec wszystkich form terroru; i na respektowaniu prawomocności [tj. rezolucji] arabskiej i międzynarodowej oraz zasad koegzystencji. Mamy żarliwą nadzieję, że w obecnej sytuacji szczyt Ligi Arabskiej w Ammanie zajmie się pilnymi problemami ummah, a szczególnie krajów Maszrak [kraje arabskie we wschodniej części niecki Morza Śródziemnego]. Spodziewamy się także, że to zgromadzenie przywódców arabskich otworzy nowe horyzonty dla solidarności z Libanem wobec zagrożeń, przed jakimi stoi od wewnątrz i od zewnątrz.

Przypisy (nie spolszczone):

[1] On 'Aoun’s statements and Kaag’s criticism, see MEMRI Special Dispatch No. 6783, Lebanese Daily 'Al-Akhbar’ Attacks UN Special Coordinator For Lebanon Over Opposition To Hizbullah Weapons, February 14, 2017.
[2] On this crisis between Lebanon and the Gulf states, see MEMRI Inquiry & Analysis No. 1232, Lebanon’s Failure To Support Saudi Arabia In Struggle With Iran Sparks Crisis Between Lebanon And Saudi-Led Gulf, March 7, 2016.
[3] Al-Nahar (Lebanon), March 28, 2017.
[4] A declaration issued in 2012 by the major political forces in Lebanon, including Hizbullah, in which they agreed, inter alia, that Lebanon would avoid affiliation with any regional axis and involvement in any regional conflict. The declaration was initiated by then-president Michel Suleiman in light of the Syria crisis and the dispute in Lebanon regarding the position it must take on this crisis.

If you wish to reply, please send your email to memri@memrieurope.org.