’Imad Al-Din Adib, publicysta gazety egipskiej “Al-Watan” ostro skrytykował to, co nazwał “żałosnym” porozumieniem, osiągniętym przez kierowane przez USA P5+1 z Iranem, twierdząc, że pozwala to Iranowi na wyprodukowanie bomby nuklearnej po jego wygaśnięciu i lekceważy regionalną politykę Iranu, która szkodzi jego sąsiadom. Według Adiba administracja Obamy myli się w ocenie, że zniesienie sankcji na Iran doprowadzi do demokratyzacji i reform politycznych w tym kraju, ponieważ wynikający z tego dopływ gotówki do Iranu zostanie przeznaczony na podniesienie napięć w regionie. Porównał także Wspólny Kompleksowy Plan Działania z Układem Monachijskim podpisanym przez premiera brytyjskiego Neville’a Chamberlaina z Adolfem Hitlerem, dodając, że wielu historyków uważało układ monachijski za powód megalomanii Hitlera.
’Imad Al-Din Adib (Źródło: Twitter.com/adeeb_emad)
Poniżej podajemy fragmenty artykułu Adiba:
Wielu profesorów historii współczesnej wierzy, że premier brytyjski Chamberlain był głównym powodem megalomanii Hitlera. Ci [profesorzy] utrzymują, że… Chamberlain zawsze wolał politykę powstrzymania i ugłaskania i powstrzymał się od surowej polityki i konfrontacji za wszelką cenę, że, przez podpisanie żałosnego Układu [monachijskiego] z Hitlerem, dał temu ostatniemu [poczucie] mocy i uparte pragnienie panowania.
[Obecnie] historia powtarza się; to żałosne porozumienie między Chamberlainem a Hitlerem wróciło w formie porozumienia nuklearnego między Iranem a supermocarstwami. Największe mocarstwa podpisały porozumienie, które redukuje i spowalnia wzbogacanie uranu przez Iran, [ale] nie zatrzymuje go, w zamian za 120 miliardów dolarów [dla] Teheranu.
Zdumiewającą rzeczą, której nikt nie wytknął, jest, że nawet jeśli Iran podporządkuje się co do słowa wszystkim 85 działom porozumienia, samo porozumienie po dziesięciu latach jego trwania, pozwoli [Iranowi] na wyprodukowanie bomby nuklearnej w roku jedenastym. Iran po 26 miesiącach wyczerpujących negocjacji, sprzedał supermocarstwom „powietrze”.
Głównym błędem rozumowania administracji Obamy jest jej ocena, że zniesienie sankcji ekonomicznych i embargo handlowego na Iran doprowadzi do ożywienia całej gospodarki Iranu i w ten sposób do reform politycznych i przejścia do demokracji.
Czego administracja amerykańska nie rozumie, to że dyktatura duchownych [w Iranie] skieruje te pieniądze na inwestycje w plany polityczne poza Iranem, w strefach konfliktu takich jak Liban, Syria, Jemen, Irak, Bab Al-Mandab, Afryka i Pakistan.
Administracja amerykańska nie rozumie [także], że reżim duchownych w Teheranie, który jest ponad rządami ekspertów, ekonomistów i [przywódców] świeckich, wydał szalone sumy na wszystkie te ekstremistyczne i terrorystyczne programy w regionie, kiedy gospodarka irańska runęła w cień bezprecedensowego bojkotu międzynarodowego. Musimy zapytać: jeśli to robili w cieniu bojkotu, co zrobią z tym dopływem pieniędzy?!
Kolejną dziwną rzeczą jest to, że porozumienie nuklearne nie zawiera ani jednej klauzuli lub odnośnika do zachowania Iranu jako kraju w regionie lub do jego polityki wobec sąsiadów.
Jest tak, jakby powiedzieli Iranowi: weźcie 120 miliardów [dolarów] i róbcie co chcecie. [1]
Przypis:
[1] „Al-Watan” (Egipt), 16 lipca 2015.
Visit the MEMRI site in Polish: http://www2.memri.org/polish/
If you wish to reply, please send your email to memri@memrieurope.org .
