W artykule w egipskiej gazecie „Al-Masri Al-Yawm” znany dziennikarz Abd Al-Mun’im Sa’id, który został mianowany do egipskiego Senatu przez prezydenta Abd Al-Fattaha Al-Sisiego, ostrzegł, że wojny wywołane przez konflikt izraelsko-palestyński, a zwłaszcza obecna wojna w Gazie, zagrażają bezpieczeństwu i stabilności Egiptu oraz wymagają sformułowania „zrównoważonej” strategii ochrony interesów Egiptu. Powiedział, że w ramach tej strategii należy ogłosić stan wyjątkowy w Egipcie, aby zapobiec wykorzystywaniu wojny w Gazie do destabilizacji kraju przez radykalne elementy w Egipcie. Jednocześnie należy utworzyć koalicję krajów, składającą się z samego Egiptu, Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich i innych krajów o podobnych poglądach, aby stawić czoła zagrożeniu stwarzanemu przez Iran i jego bojówki, takie jak Hamas w Gazie, Hezbollah w Libanie oraz Syrii, Huti w Jemenie i Al-Haszd Al-Sza’bi w Iraku.
Jeśli chodzi o konflikt izraelsko-palestyński, Sa’id wezwał do promowania rozwiązania w postaci dwóch państw, co jest uzgodnione na arenie międzynarodowej, zamiast próbować cofnąć czas i wyeliminować państwo Izrael.
Poniżej podajemy przetłumaczone fragmenty jego artykułu: [1]
„…Egipcjanie są skazani nie tylko na bycie blisko kwestii [palestyńskiej] ze względu na położenie geograficzne, ale na bycie jej częścią… Historia kwestii palestyńskiej rozpoczyna się w 1897 r. wraz ze zorganizowaniem Pierwszego Kongresu Syjonistów w Bazylei w Szwajcarii, na którym Theodor Hertzl przedstawił idee pokazane w jego książce Państwo żydowskie. Istotą tych idei było to, że Żydzi stanowią „problem międzynarodowy” ze względu na ukryty antysemityzm w społeczeństwach europejskich i że – ponieważ Żydzi są wyraźnie grupą narodową – problem antysemityzmu można rozwiązać zakładając państwo żydowskie w Palestynie, gdzie żydowskie dziedzictwo historyczne [ma swoje korzenie].
Historia sprawy palestyńskiej, która rozpoczęła się wtedy, trwa około 120 lat. Były kolejne fale imigracji Żydów do Palestyny w okresie panowania osmańskiego, a później pod mandatem brytyjskim, aż do powstania państwa Izrael w 1948 roku. Następnie rozpoczął się konflikt arabsko-izraelski, którego wyrazem były wojny w latach 1948, 1956, 1967 i 1973. Trwał on jako „konflikt palestyńsko-izraelski”, który przybrał formę „palestyńskiego oporu” przeciwko izraelskiej okupacji terytoriów palestyńskich na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy w 1967 r. Teoretycznie podpisanie Porozumień z Oslo z 1993 r. między Izraelem a OWP zapoczątkowało nową erę, w której konflikt i pokój między obiema stronami są ze sobą powiązane.
Dzisiaj „strategia” nie oznacza cofnięcia koła czasu i skorygowania historycznego [faktu] powstania Izraela, ale pracę nad urzeczywistnieniem rozwiązania w postaci dwóch państw, które wynika z Porozumień z Oslo i jest celem uzgodnionym przez głównych graczy na arenie międzynarodowej. [Ale] mimo tego porozumienia nie wydaje się, aby to [rozwiązanie] było szybko możliwe do osiągnięcia, a strategia [dążenia] do niego musi uwzględniać bezpośrednie interesy Egiptu, które wynikają z zagrożeń związanych z konfliktem palestyńsko-izraelskim. Konflikt ten zapoczątkował ciągłą serię wojen toczonych między obiema stronami w Gazie i na Zachodnim Brzegu, a wszystkie one tworzyły bezpośrednie zagrożenie dla Egiptu, zarówno geopolityczne, jak i geoekonomiczne.
Przez ostatnich dziesięć lat Egipt skupiał się na budowie wewnętrznej i osiągnął pozytywny wzrost pomimo niepokojących problemów związanych z terroryzmem, pandemią Covid, wojną w Ukrainie i wielkimi kryzysami w regionie – w Gazie, Sudanie, Libii i Jemenie – unikając równocześnie uwikłania w konflikty zewnętrzne…
Podczas obecnego kryzysu w Gazie mądre zarządzanie Egiptem dokonało poważnego osiągnięcia, zapobiegając przymusowej emigracji Palestyńczyków na Synaj i zwołując w czasie wojny konferencję pokojową, w wyniku której dziewięć państw arabskich wydało oświadczenie: sześć krajów Rady Współpracy Zatoki Perskiej oraz Egipt, Jordania i Maroko. Kraje te łączą trzy rzeczy. Po pierwsze, są to kraje, które wybrały ścieżkę reform i wzrostu [gospodarczego] jako strategiczną ścieżkę postępu. Po drugie, w ramach tej reformy kraje te dążą do osiągnięcia stabilności regionalnej, która zapewni odpowiednie warunki dla inwestycji i turystyki oraz [pozwoli im] czerpać korzyści z sytuacji geopolitycznej. Po trzecie, sześć z tych krajów podpisało porozumienia pokojowe z Izraelem lub otwarcie dąży do normalizacji stosunków z nim (Arabia Saudyjska) lub pośrednio (Katar i Oman). Oświadczenie wydane przez dziewięć krajów stanowi pierwszą kompleksową [próbę] zaradzenia kryzysowi, a później rozwinęło się w szeroką inicjatywę egipską, która stała się podstawą prawie wszystkich [kolejnych] inicjatyw dyplomatycznych, czy to amerykańskich, czy europejskich.
Jednocześnie wojna w Gazie wciąż trwa, a Izrael nie zaprzestał całkowicie wysiłków zmierzających do spowodowania emigracji Palestyńczyków, dobrowolnej lub przymusowej, co oznacza, że zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego Egiptu nadal istnieje. Co więcej, wojna na frontach syryjskim i libańskim w dalszym ciągu grozi eskalacją, a Huti w dalszym ciągu zagrażają międzynarodowym szlakom handlowym i szlakom żeglugowym na Morzu Czerwonym prowadzącym do Kanału Sueskiego, co skłoniło Stany Zjednoczone i cztery inne kraje do interwencji i militarnej konfrontacji z Huti.
To dodatkowe zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego Egiptu zmusza nas do podwojenia naszych wysiłków na rzecz ochrony najwyższych interesów Egiptu poprzez wyważoną strategię. Pierwszym krokiem w tej strategii jest ogłoszenie stanu wyjątkowego… w Egipcie. [Należy to zrobić], aby stawić czoła poważnym sytuacjom, których intensywność i zaskakujące [konsekwencje] są trudne do przewidzenia, oraz aby chronić [nasz] bieżący rozwój i wzrost gospodarczy, jednocześnie pogłębiając dyskurs narodowy w sytuacjach intensywnej konfrontacji i utrzymując solidną jedność, która jest w stanie poradzić sobie z radykalnym organizacjami islamskimi i radykalną lewicą, która z pewnością będzie próbowała wykorzystać piątą wojnę w Gazie do zagrożenia i fragmentacji wewnętrznej areny Egiptu.
Drugi krok [wynika z faktu, że] wojna od początku miała charakter regionalny, w którym brała udział regionalna koalicja Iranu i jego sojusznicze bojówki, takie jak Al-Haszd Al-Sza’bi w Iraku, Irański Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej w Syrii, libański Hezbollah w Libanie i Syrii, Huti w Jemenie i Hamas w Palestynie. Ta koalicja wykorzystała sprawę palestyńską w sposób, który ogromnie zaszkodził narodowi palestyńskiemu, wyzwalając wszystkie najgorsze demony Izraela, [w ten sposób] na różne sposoby zagrażając bezpieczeństwu w regionie. Jedynym sposobem na osiągnięcie równowagi sił w stosunku do tej koalicji jest utworzenie kontr-koalicji sił opowiadających się za reformami i państwem narodowym, której kamieniem węgielnym będą Egipt, Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie”.
[1] Al-Masri Al-Yawm (Egypt), April 30, 2024.
