28 października 2011 r. forum dżihadystów Minbar Al-Tawhid Wal-Jihad opublikowało fatwę szejka Abu Humama Al-Athariego, członka rady szariatu, w której jednoznacznie pozwolił mudżahedinom na porywanie kobiet niewiernych i stosunki seksualne z nimi, nawet tymi, które są zamężne, na podstawie twierdzenia, że więź małżeńska z niewiernymi zostaje zerwana, gdy tylko dostają się one do niewoli.
Poniżej podajemy główne punkty tej fatwy:
Pytania, w reakcji na które Al-Athari wydał fatwę, brzmią następująco[1] : „Czy jest dozwolone dla mudżahedina na frontach dżihadu porywanie kobiet niewiernych i trzymanie ich jako swoich jeńców? Jakie są orzeczenia dotyczące jeńca w naszych czasach? Jak powinny być one rozdzielone [pomiędzy mudżahedinów]? Czy jest dozwolone uwięzienie [niewiernej kobiety, która została wzięta do niewoli] w kraju niewiernych, czy też musi być ona sprowadzona do Dar Al-Islam? Ile czasu trzeba czekać zanim będzie się miało z nią stosunek seksualny, zarówno z taką, która jest dziewicą, i z taką, która nie jest?”
Al-Athari odpowiada: “Nie ulega wątpliwości, że branie kobiet niewiernych uczestników walki do niewoli – czy są one Ahl Al-Kitab [tj. chrześcijankami lub Żydówkami], czy pogankami – jest dozwolone według szariatu… Powiedziawszy to, może to być dokonane tylko po podziale [łupów] przez imama w Dar Al-Islam; jeśli nie ma pod ręką żadnego imama, więźniów nie można brać…”
Al-Athari podkreśla, że przed decyzją o wzięciu niewiernej kobiety do niewoli “trzeba rozważyć zyski i straty, które wynikną z tego czynu, co znaczy, że jeśli imam muzułmanów w danym kraju wierzy, że wzięcie kobiet niewiernych do niewoli doprowadzi niewiernych do zmówienia się i zgwałcenia kobiet muzułmańskich, a muzułmanie są na zbyt słabej pozycji, by do tego nie dopuścić, powinien zabronić brania do niewoli [kobiet niewiernych]…”
Al-Athari zauważa, że „istnieje zbyt wiele dowodów na dopuszczalność brania kobiet niewiernych do niewoli, by je tutaj wyliczyć, ale możemy je podzielić na dwie kategorie: ‘ogólne dowody’ i ‘konkretne dowody’”. Wyjaśnia, że ogólne dowody to te, które wyjaśniają, że jest zabronione pogwałcenie honoru muzułmańskich kobiet, ale że nie dotyczy to kobiet niewiernych, poza wypadkami, kiedy mają obiecaną opiekę. Al-Athari twierdzi, że dopuszczalność jest absolutna i jest zakotwiczona w zasadach szariatu. Dlatego, powiada, nie wymaga to dowodu i należy raczej do tych, którzy zabraniają brania do niewoli kobiet niewiernych, by dowiedli prawomocności swoich twierdzeń.
Przy omawianiu “konkretnych dowodów” Al-Athari cytuje Al-Kurtubiego i mówi: “Większość uczonych, włącznie z Malikiem [ibn Anas], Al-Szafiim, Abu Hanifą[2] i innymi uważała, że branie do niewoli [kobiet niewiernych] zdejmuje ochronę [jaką się uprzednio cieszyły] i pozwala każdemu, kto je trzyma, na stosunki seksualne z nimi”. Al-Athari cytuje także innego uczonego, którego interpretacja orzeczenia Al-Kurtubiego stwierdza, że użył on słowa „ochrona”, by zaznaczyć kobiety zamężne, które są zabronione dla innych mężczyzn niż ich mężowie. To jest, kiedy te kobiety wzięte są do niewoli, ich kontrakty małżeńskie z ich niewiernymi mężami zostają unieważnione i stają się one dozwolone dla ich zdobywców. Al-Athari dodaje, że ilość czasu, jaki zdobywca musi czekać zanim będzie mógł mieć stosunek seksualny z niewolną kobietą niewierną zależy od jej stanu: jeśli jest w ciąży, musi poczekać aż urodzi; jeśli ma menstruację, musi poczekać aż jej okres się skończy; a jeśli jest młoda i jeszcze nie zaczęła menstruować, musi poczekać miesiąc od jej wzięcia do niewoli.
[1] Zamiast podać nazwisko lub pseudonim pytającego portal wspomina tylko, że pytania zostały wzięte z korespondencji na forum.
[2] Al-Kurtubi (zm. 671), Malik ibn Anas (711-795), Al-Szafii (767-820) i Abu Hanifa (699-767) należą do wielkich uczonych koranicznych i ci trzej ostatni są założycielami głównych szkół islamskiego prawoznawstwa.
