„Będziemy walczyć, zginiemy, odbijemy Iran” i „Mułłowie muszą odejść”, skandują irańscy demonstranci. [1] 23 września, w reakcji na odcięcie przez reżim mobilnego Internetu, Departament Stanu próbował podjąć pewne kroki, aby pomóc protestującym, wydając „Powszechną Licencję”, która pozwalała na zdjęcie sankcji z ogólnej kategorii usług i sprzętu. [2] Po ogłoszeniu tego Elon Musk natychmiast napisał na Twitterze: „Aktywacja Starlink”. [3]
Jednak należący do Arabii Saudyjskiej ośrodek medialny Iran International wyraził wątpliwości co do skuteczności licencji: „Ani urzędnik USA nie wyjaśnił, w jaki sposób Irańczycy mogliby kupić ‘płaski terminal użytkownika’ wymagany do dostępu do satelity Starlink, ani jak Irańczycy mogliby sobie pozwolić na opłatę instalacyjną w wysokości 495 dolarów i subskrypcję za 85 dolarów miesięcznie”. Co więcej, Iran International zauważył, że chociaż Musk robi „dobry gest, próbując świadczyć usługi Starlink Irańczykom”, rząd irański raczej nie dopuści do importu „wszelkiego sprzętu ułatwiającego nieograniczone połączenie z Internetem w kraju”. [4] Warto również zauważyć, że irańskie Ministerstwo Komunikacji zablokowało już dostęp do strony Starlink. [5]
Parastou Forouhar (Źródło: Toosfoundation.com/parastou-forouhar/)
Trudno powiedzieć, co zrobił Zachód, by wesprzeć wolność w Iranie
Wygląda na to, że po raz kolejny pomoc Zachodu dla narodu irańskiego nie tylko „przyniesie ograniczone korzyści” [6] , ale także, że jest jej za mało i przychodzi za późno. Protesty w Iranie trwają od ponad półtora roku, ale to nie przeszkodziło Zachodowi w kontynuowaniu dialogu z Teheranem w celu osiągnięcia porozumienia nuklearnego, lekceważąc łamanie praw człowieka przez reżim i jego poparcie dla terroru. W rzeczywistości jeszcze w sierpniu z negocjacji w Wiedniu wyciekło, że w pierwszym dniu zatwierdzenia umowy Zachód był gotów odwołać trzy dekrety wykonawcze wydane przez byłego prezydenta USA Donalda Trumpa, co oznaczałoby, że sankcje zostaną zdjęte z 17 irańskich banków i 150 irańskich instytucji, a 7 miliardów dolarów w zamrożonych funduszach powróci do irańskiego reżimu.[7] Ponadto w maju poinformowano, że obłożona sankcjami irańska ropa może być w przyszłości dopuszczona na światowe rynki. [8]
Trudno powiedzieć, co przez lata zrobił Zachód, aby wspierać wolność w Iranie, ponieważ wydaje się, że Zachód pomagał reżimowi bardziej niż jego obywatelom. Osobiście zostałam zaproszona w 2006 roku do udziału w wydarzeniu w Ankarze w Turcji na temat „Wzmocnienie pozycji kobiet na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej”, sponsorowanym przez Inicjatywę Partnerstwa Bliskiego Wschodu Departamentu Stanu (MEPI). Ku mojemu zdziwieniu, wszystkie zaproszone Iranki były członkami rządu. Pamiętam, że podczas podróży autobusem po Ankarze zmusiły kierowcę do zatrzymania się, aby mogły wysiąść przed dotarciem do Anıtkabir, czyli mauzoleum Mustafy Kemala Atatürka, gdyż nie chciały postawić stopy na terenie pomnika poświęconego promotorowi sekularyzmu w Turcji.
„Kobieta, życie, wolność”
Zamiast tego byłoby miło znaleźć wśród uczestników tej konferencji kobiety, takie jak znana irańska artystka Parastou Forouhar, której rodzice zostali zabici podczas mordów irańskich intelektualistów popełnionych przez irański reżim pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Ojciec Parastou, Dariusz, założyciel Hezb-e Mellat-e Iran („Partii Narodu Iranu”), i jego żona Parvaneh zostali brutalnie zamordowani, a ich ciała okaleczone. Forouharowie zostali zabici za rządów prezydenta Chatamiego, choć kluczowe postacie mianowane za prezydentury Haszemiego Rafsandżaniego nadal działały w rządzie. Parastou Forouhar, znana z potępiania przemocy reżimu poprzez swoje dzieła sztuki, krytykuje obowiązkowy hidżab, wspierając hasło irańskich demonstrantów: „Kobieta, życie, wolność”.
Oczywiście zachodnim mediom, które opowiadają się za „poprawnością polityczną”, trudno jest patrzeć na to, jak irańskie kobiety uwalniają się z chust. Tak jest od lat. W 2012 roku New York Times opublikował artykuł zatytułowany „Wolność hidżabu”, w którym autorka zamierzała przekonać czytelnika, że hidżab jest feministycznym zwycięstwem nad patriarchatem. „Mój hidżab mnie wyzwala… Musiałam zadeklarować światu w moje urodziny w tym roku, że od teraz noszę hidżab … Widzę hidżab jako swobodę postrzegania mojego ciała jako prywatnej sprawy i jako sposób na zabezpieczenie osobistej wolności w świecie, który uprzedmiotawia kobiety” – czytamy w artykule. [9]
„Moi ludzie wołają o wolność”
Staje się jasne, że jeśli Irańczycy chcą zmian, będą musieli to zrobić sami. Zachód nie pomoże. W 2021 roku jedną z piosenek, które wykorzystano jako podkład muzyczny do niektórych wideo z irańskich demonstracji, była piosenka „Patria y Vida” („ojczyzna i życie”); odwrotność hasła rewolucji kubańskiej „Patria o Muerte” („ojczyzna albo śmierć”), co było związane z kubańskimi protestami z lipca 2021 roku.
W rzeczywistości w tych samych dniach, w których naród irański demonstrował żądając żywności, wody i prawa, naród kubański robił to samo, a żądania wolności rozbrzmiewały głośno i wyraźnie od Hawany po Teheran. „Nigdy więcej kłamstw. Mój lud woła o wolność, nigdy więcej doktryn. Nie krzyczymy już ojczyzna albo śmierć, zamiast tego [krzyczymy] ojczyzna i życie. I zaczynamy budować to, o czym marzyliśmy. To, co oni zniszczyli własnymi rękami. Przestańcie rozlewać krew za chęć myślenia inaczej”, brzmi „Patria y Vida”.
Niemniej w maju Biały Dom ogłosił posunięcia mające na celu ponowne kontakty z Kubą, co zaskoczyło kubańską opozycję, która natychmiast krzyknęła „vergüenza [hańba]” za podtrzymywanie dyktatury przy życiu. [10] To jest to samo podejście, które Zachód przyjmuje wobec reżimu ajatollahów.
Hańba wam!
Dobrą wiadomością jest to, że republika islamska to umierający reżim, którego ideologia nie przemawia już do ludzi. Jak ujął to Norman Roule, który pracował dla CIA przez 34 lata: „Nie ma pewności, czy reżim upadnie, czy też przejdzie głębiej w autokrację, ale jego niezdolność do przyciągnięcia zwolenników spoza milicji podkreśla jego skazanie na śmietnik historii”. Jest jednak jasne, że jeśli reżim upadnie, stanie się to dzięki woli odważnych ludzi Iranu, natomiast jeśli kraj popadnie w większą autokrację, z pewnością będzie to spowodowane wolą Zachodu, by „ponownie zaangażować się” z republiką islamską. „Vergüenza” lub jak mówią w farsi: „خجالت بکش [ chedżâlat bekesz – hańba wam!]”
*Anna Mahjar-Barducci jest starszym pracownikiem naukowym MEMRI
[1] Twitter.com/IranIntl_En/status/1573735217487089669?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1573735217487089669%7Ctwgr%5E93853488a723b9ea9bd51e7886e4b7399dc4914a%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fd-28485649093328999597.ampproject.net%2F2209072154000%2Fframe.html, September 24, 2022.
[2] State.gov/advancing-the-free-flow-of-information-for-the-iranian-people/, September 23, 2022.
[3] Fortune.com/2022/09/26/iran-protests-starlink-internet-elon-musk-sanctions-us/, September 26, 2022.
[4]Iranintl.com/en/202209242281, September 24, 2022.
[5] Fararu.com/fa/news/576641/%D8%B3%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%DB%8C%D9%86%D8%AA%D8%B1%D9%86%D8%AA-%D9%85%D8%A7%D9%87%D9%88%D8%A7%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%B1%D9%84%DB%8C%D9%86%DA%A9-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%85%D8%B3%D8%AF%D9%88%D8%AF-%D8%B4%D8%AF, September 24, 2022.
[6] Iranintl.com/en/202209242281, September 24, 2022.
[7] See MEMRI Special Dispatch n. 10154, Saudi, Emirati Concerns Regarding West’s Nuclear Deal With Iran: It Disregards Iran’s Threat To Region, Support Of Terror; Due To U.S. Hesitancy, Iran Is Greatest Winner In Negotiations, August 24, 2022.
[8] Bloomberg.com/news/articles/2022-06-05/us-may-allow-more-iran-oil-to-flow-even-without-deal-says-vitol?leadSource=uverify%20wal, June 5, 2022.
[9] Nytimes.com/2012/07/14/opinion/the-freedom-of-the-hijab.html, July 14, 2012.
[10] Cibercuba.com/noticias/2022-05-17-u207888-e207888-s27061-opositores-cubanos-reaccionan-deshielo-biden-verguenza, May 17, 2022.
