W tegoroczny Dzień Nakby (15 maja 2022) Ibrahim Al-Madhoun, dziennikarz z Gazy związany z Hamasem, opublikował na stronie internetowej Hamasu palinfo.com artykuł omawiający przyczyny powstania Nakby i dzisiejszej sytuacji Palestyńczyków. W artykule zatytułowanym „Nakba z innej perspektywy” twierdzi, że Palestyńczycy opuścili swoje domy i wioski w 1948 r. zgodnie z radą armii arabskich, które obiecały walczyć w ich imieniu, ale nie spełniły tej obietnicy. To, jak mówi, spowodowało, że Palestyńczycy stracili swoją ojczyznę. Dodaje, że dzisiaj reżimy arabskie naciskają na Palestyńczyków, by poddali się Izraelowi, ale wyciągnęli oni nauczkę i ignorują tę radę i bronią się, produkując rakiety i budując tunele. Al-Madhoun konkluduje, że 74 lata po Nakbie Palestyńczycy są bliscy odzyskania całej Palestyny, od rzeki Jordan do Morza Śródziemnego.
Ibrahim Al-Madhoun z przywódcą Hamasu Jahją Sinwarem (Źródło: Twitter.com/ibmadhun , 6 maja 2022)
Poniżej znajdują się przetłumaczone fragmenty jego artykułu: [1]
Obchodzimy teraz 74 lata od utraty Palestyny i rozproszenia jej mieszkańców po całym świecie w ramach tego, co jest znane jako Nakba [dosłownie katastrofa]. [Tak to nazywamy] z powodu tortur i [dotkliwych] konsekwencji, jakie ponosi każdy Palestyńczyk od dziesięcioleci, a jakich nie mogliśmy sobie wyobrazić. Naród palestyński jest żywym narodem, który trzyma się swojej tożsamości i swojej ziemi, jest z natury buntowniczy, składa ofiary i jest zdolny do obrony swojej ziemi. Jednak utrata Palestyny na tak długi czas rodzi wiele pytań i wątpliwości.
Kiedy nasi rodzice opuścili swoje ziemie, miasta i domy [w 1948 r.] zostawili pieniądze, mienie, odzież i biżuterię, zabierając ze sobą tylko akty własności do swoich domów i klucze, ponieważ [myśleli], że wyjeżdżają tylko tymczasowo. Gdyby zdali sobie sprawę, że potrwa to [dłużej, choćby] jeden rok, woleliby umrzeć w swoich domach, sadach i na polach.
Niestety armie kilku arabskich reżimów dołożyły się do przekonania ludzi i [całych] wsi do odejścia i opuszczenia swoich domów pod pretekstem ochrony [wsi] i walki z gangami syjonistycznymi. Palestyńczycy wierzyli im i rodziny wyjechały, mając nadzieję, że gangi syjonistyczne zostaną pokonane, a ich siła zostanie złamana…
Palestyńczycy sprzedali biżuterię swoich żon, aby kupić jeden karabin do obrony swojej wsi, ale armie arabskie zabrały ich broń i obiecały, że będą walczyć w ich imieniu. Zabrali broń i odesłali [palestyńskich] bojowników, a potem wycofali się bez walki.
Gdyby tylko przywódcy arabscy wspierali bojowników palestyńskich bronią i funduszami, albo powstrzymali się od ingerencji i pozwolili im robić to, co chcieli, Palestyna nie zostałaby stracona. Ale oni tego nie zrobili. [Zamiast tego] wtrącali się, planowali, zebrali się – a potem po prostu przekazali kraj [Żydom].
Dzisiaj piłka i idea wracają na to samo boisko, a reżimy arabskie odgrywają tę samą rolę w zmowie z okupacją. Te reżimy zasypują nasz naród żądaniami, walczą z nim i traktują go z wrogością, i naciskają, by oddał swoją broń i poddał się „Izraelowi”. Arabskie reżimy potępiają nasz naród palestyński w Gazie za posiadanie broni i upieranie się przy produkcji rakiet i budowaniu tuneli. [Próbują] przekonać go, by przekazał to wszystko, ale dzisiaj nasi ludzie są [bardziej ] świadomi i doświadczeni, a zatem Nakba nie powtórzy się, dopóki nasz lud będzie uzbrojony i dopóki bojownicy dżihadu będą budować swoje tunele.
Okupant stawiał na to, że Palestyńczycy poddadzą się lub zgubią swoje poczucie tożsamości. Ich przywódca powiedział: “Dorośli wymrą, a młodzi zapomną”. Ale kolejne pokolenia Palestyńczyków są [jeszcze] bardziej przywiązane i oddane swojej ziemi. Syjonistyczna idea została pokonana ze szczętem, tak samo jak plan okupanta, by rozproszyć Palestyńczyków i zniszczyć ich tożsamość. Przybliżamy się do Jerozolimy z każdą rakietą wyprodukowaną przez członka Brygad 'Izz Al-Din Al-Kassam [militarne skrzydło Hamasu], z każdym tunelem wybudowanym na wschodzie Strefy [Gazy], z każdym nożem i pasem wybuchowym na Zachodnim Brzegu, z każdym intelektualistą, piórem i głosem w Trójkącie [koncentracji izraelsko-arabskich miast i wsi w północnym Izraelu] i z każdym głosem i kluczem w obozach uchodźców w Libanie, Syrii i Jordanii. Dziś jest ponad siedem milionów Palestyńczyków w historycznej Palestynie między Morzem Śródziemnym a rzeką [Jordan], a kolejne siedem milionów poza [Palestyną]. Ani jeden z tych Palestyńczyków nie zapomniał o swoich prawach lub swojej ziemi, ani nie rozważa zapomnienia o Palestynie lub zrzeczenia się prawa do powrotu.
Dziś, 74 lata po Nakbie i rok po Kampanii Miecza Jerozolimy w Gazie [tj. konflikcie militarnym Hamas-Izrael z maja 2021 r.] oraz po bohaterskich operacjach przeprowadzonych przez jednostki i organizacje na Zachodnim Brzegu, ribat [ mobilizacji na liniach frontu] mieszkańców Jerozolimy w meczecie Al-Aksa, wierności Palestyńczyków z ’48 [tj. Arabów izraelskich] ich tożsamości narodowej, walki Palestyńczyków poza Palestyną, ich pragnieniu powrotu i ich bezpośrednim udziale [w walce] – jesteśmy bliżej zwycięstwa i wyzwolenia. Jesteśmy na skraju powrotu, który dostrzegamy z daleka, i oto nadchodzimy.
[1] Palinfo.com, May 15, 2022.
