Po zabiciu przez USA dowódcy Siły Kuds IRGC, Kasema Solejmaniego, libańskie i syryjskie media, szczególnie zawiązana z Hezbollahem gazeta libańska „Al-Akhbar” opublikowały wiele relacji dostarczających nowe szczegóły o działalności Solejmana i jego poparciu dla Hezbollahu, reżimu Assada w Syrii, frakcji palestyńskich w Gazie i wspieranych przez Iran szyickich frakcji oporu w Iraku, Artykuły wyjaśniają, jak Solejmani kierował i wyposażał wojowników, by walczyli z siłami USA w Iraku; jak zamienił Syrię w ośrodek koordynacji między różnymi siłami oporu w Libanie, Iraku i Palestynie, we współpracy z wojskowym szefem Hezbollahu, 'Imadem Mughnijją; jak pomógł reżimowi Assada uporać się z protestami i przekonał rosyjskiego prezydenta Putina, by interweniował w Syrii; i jak nadzorował zbrojenie Gazy wieloma kanałami, a także czasami pośredniczył między palestyńskimi frakcjami.
Poniżej podajemy przetłumaczone fragmenty tych relacji:
Kassem Solejmani (źródło: mubasher.aljazeera.net)
Solejmani zrobił z Syrii bazę pomocy i zaopatrzenia dla oporu w Iraku, Libanie i Palestynie
W artykule z 4 stycznia 2020 r. w „Al-Akhbar” autorzy Elie Hanna i Hussein Al-Amin opisali, jak w 1998 r. Solejmani działał w Syrii i uczynił ten kraj bazą pomocy i zaopatrzenia do prowadzenia walki przeciwko Amerykanom w Iraku oraz wspierania Hezbollahu w Libanie: „Ten związek [Solejmani-Syria] rozpoczął się w 1998 r., dwa lata przed wyzwoleniem Południa [Libanu] w 2000 r., kiedy Solejmani został mianowany dowódcą Siły Kuds. W tym czasie dowódcy Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej Iranu [IRGC], którzy chcieli monitorować sprawy zagraniczne, szczególnie stosunki z siłami oporu w Libanie i Palestynie, wybrali życie w Syrii. Od tego czasu Hadż Kassem [Solejmani] uważał Syrię za ‘bezpieczną’ bazę do wyznaczania misji, organizowania spotkań i używania zasobów i możliwości syryjskiej armii, jak również [do współpracy z] syryjskim prezydentem Baszarem Al-Assadem.
Potem przyszła amerykańska inwazja na Irak w 2003 r. i wydawało się, że Syria będzie następna w kolejce do inwazji przez USA. W owym czasie ustanowiono [w Syrii] bazę do pomocy irackiemu oporowi [przez zaopatrywanie go] w broń i wyposażenie do walki z Amerykanami i Kasem Solejmani odgrywał czołową rolę w tej pomocy…
Prawdziwy punkt zwrotny w stosunkach Solejmani-Syria nastapił po lipcu wojnie [libańskiej] 2006 r. Jego rola w Syrii wzrosła o rzędy wielkości, kiedy rozpoczął się nowy etap w działalności jego towarzysza i partnera w Hezbollahu, męczennika 'Imada Mughnijji. Dwa lata później [w 2008 r.], Mughnijja, partner w projektach Solejmaniego w Syrii, został zamęczony[1] i dlatego cały ten ciężar spadł na ramiona samego Solejmaniego”[2].
Solejmani pomógł założyć bojówki narodowych sił obronnych, by chronić reżim Assada przed rebeliantami
Hanna i Al-Amin ujawnili także, że Solejmani odegrał główną rolę w naszkicowaniu planu roboczego dla wzmocnienia reżimu Assada po wybuchu protestów przeciwko niemu w 2011 r.: „Kolejny punkt zwrotny w stosunkach Solejmani-Syria przyszedł w 2011 r. Solejmani przewidział spisek przeciwko Syrii [tj., powstanie przeciwko Assadowi] i po monitorowaniu rozwoju [sytuacji] przez krótki czas postanowił wzmocnić rolę irańskich doradców w kraju zgodnie z porozumieniem Iran-Syria, a potem naszkicował plan roboczy zasad oparty na następującym: ochrona jedności armii syryjskiej tak bardzo, jak to możliwe; ochrona stolicy Damaszku po upadku innych prowincji; niedopuszczenie do odcięcia zachodniej Syrii od Damaszku przez obronę Homs. Później Hadż [Solejmani] zaczął współpracować z kierownictwem syryjskim nad budową i wsparciem armii – Narodowej [Siły] Obronnej…”[3]
Solejmani przekonał Putina do interweniowania w Syrii
”Al-Akhbar” twierdził także, że po nasileniu walk w Syrii w 2015 r. Solejmani skontaktował się z Rosją i faktycznie to on przekonał prezydenta Putina, by interweniował w tym kraju. Hanna i Al-Amin napisali: ”W 2015 r., kiedy groźba, jaką stanowiło ISIS, wzrosła i walki wybuchły wokół Aleppo, Solejmani zaczął czynić starania o zorganizowanie rosyjskiej interwencji w syryjskiej wojnie. Pojechał do Moskwy po ‘kontaktach na wysokim szczeblu między Rosją i Iranem, które dały porozumienie o przekazaniu dodatkowej pomocy dla Assada’, by ‘dostarczyć nowocześniejszej broni rosyjskiej dla armii syryjskiej i by założyć wspólny sztab dla dwóch sojuszników [Iranu i Rosji] oraz Iraku'”[4].
Autor artykułu, Hussein 'Alik napisał: „Solejmani był… architektem linii obrony Damaszku i był partnerem Assada w terenie podczas bitew w Syrii, jak [podczas bitwy] o Aleppo. To on przekonał Putina, by interweniował w Syrii i on był także partnerem szefa tureckiego wywiadu w planowaniu dla północnej Syrii…” [5]
Solejmani znalazł sposoby szmuglowania broni do Gazy, ustanowił jednostki cybernetyczne i informacyjne, by zajmowały się sprawą palestyńską
Inny reporter „Al-Akhbar’, 'Abd Al-Rahman Nassar, pisał o rozległej pomocy militarnej Solejmaniego dla Palestyńczyków w Gazie, różnych wyrafinowanych metodach szmuglowania tam broni i jego roli pośredniczenia od czasu do czasu między palestyńskimi frakcjami. Napisał: „Dowódca w [palestyńskim ruchu] oporu mówi, że niemal każdy pocisk i karabin w Palestynie ma odciski palców Solejmana… Osobiście nadzorował on ustanowienie trasy do przekazywania zmieniających sytuację pocisków i broni do Strefy Gazy. Trasa była okrężna: od Zatoki [Perskiej] do Morza Czerwonego i przez Erytreę do Sudanu, gdzie były fabryki montowania [pocisków], a potem przez Synaj do [ruchu] oporu w Gazie. To była pierwotna trasa pocisków zanim zdecydowano, że Gaza będzie produkować własną broń każdego rodzaju. W pewnych momentach, kiedy sytuacja na Synaju była trudna, a opór pilnie potrzebował broni, Hadż [Solejmani] podjął ryzyko i [przedstawił] pomysł wyrzucania broni w beczkach ze statków przepływających przez kanał Sueski, po potwierdzeniu kierunku prądów morskich i [upewnieniu się], że dotrą do Gazy. [Wojownicy] oporu wypływali na niewielką odległość w morze i zbierali większość beczek…
Nie ma wyróżniającego się palestyńskiego przywódcy, politycznego lub wojskowego, który by się nie spotkał z Solejmanim… On nawet pośredniczył w kilku sporach między frakcjami w różnych okresach. Jadł z nimi i spotykał ich w Iranie, Syrii, Libanie i innych krajach… i założył jednostki z wieloma misjami związanymi z Palestyną, włącznie z dziedziną cybernetyczną i wojny psychologicznej i tym podobne… Kiedy Hamas postanowił zmienić swój polityczny charakter, wysłał Solejmaniemu kopię, żeby mógł ją przejrzeć i uczynić rekomendacje, zanim zatwierdzi to biuro polityczne [Hamasu]…
Solejmani otrzymał specjalne zwolnienie dla palestyńskiego [ruchu] oporu od syryjskiego reżimu… Uzyskał pozwolenie Assada na prowadzenie testów pocisków na syryjskiej pustyni i pozwolenie na lądowanie samolotów na specjalnym pasie startowym w jednej z syryjskich baz lotniczych, bez tego, by syryjscy żołnierze pytali o tożsamość tych, którzy przybywają i odlatują. Było także wiele innych usług…
Nawet w okresach najgorszych napięć miedzy Hamasem a Iranem, Solejmani nie zakończył kontaktów z tym ruchem, szczególnie z jego militarnym skrzydłem, ale nadal zaopatrywał go w broń bez opóźnienia…
W ostatnich tygodniach Solejmani spotkał się z wieloma palestyńskimi politycznymi i wojskowymi przywódcami, by zbadać dokładnie ich potrzeby w świetle rosnącej presji ekonomicznej na oś oporu i po to, by ocenić wyniki najnowszej konfrontacji z Izraelem. W 2017 r., po tym jak Trump zadeklarował, że Jerozolima jest stolica Izraela, Solejmani zadzwonił do kwatery głównej [Brygad] Al-Kassam [skrzydła militarnego Hamasu] i do Saraja Al-Kuds, militarnego skrzydła [Palestyńskiego] Islamskiego Dżihadu w Gazie i rozmawiał z nimi bezpośrednio i ciepło, obiecując kontynuowanie ‘stałego wsparcia’ frakcji oporu…”[6]
Izrael przepuścił okazje zabicia Solejmaniego
Reporter ”Al-Akhbar”, Hadi Ahmad napisał, że Izrael miał dwie okazje zabicia Solejmaniego, ale je przepuścił. Jedna była12 lutego 2008 r. w dniu zabicia 'Imada Mughnijji: „Kiedy 'Imad Mughnijja wyszedł ze swojego pojazdu w pobliżu wsi Susa [w Damaszki], agenci [Mosadu] zauważyli przy nim drugiego mężczyznę. Był to nikt inny jak dowódca Siły Kuds, Kassem Solejmani. Obaj stali tam przez chwilę, rozmawiając, a potem weszli do budynku na rozmowę z palestyńskimi funkcjonariuszami. W tym momencie [agenci] Mosadu mieli jedyną okazję zabicia ich obu, ale w tym czasie równanie spowodowało, że powstrzymali się przed atakiem na Solejmaniego. Czekali aż Mughnijja wyszedł z budynku sam… i wtedy przybyła godzina Zero, i nacisnęli detonator. Niemal pięć lat później szefowie wywiadu izraelskiego i amerykańskiego wyrazili żal z powodu pominięcia tej okazji…
To nie było pierwsze otarcie się Solejmaniego o śmierć, ani nie było ostatnie… Przebywanie o krok od wroga było dla niego rutyną. W 2004 r., objeżdżając Liban i wizytując granicę z Izraelem z 'Imadem Mughnijją i innymi dowódcami w pobliżu [przejścia granicznego] Al-Manara… nagle pojawiły się przed nimi dwa izraelskie czołgi i wysiedli z nich izraelscy żołnierze, i skierowali na nich broń, ale żaden z [dowódców] nie poruszył się. Wręcz przeciwnie, skierowali swoją broń na [izraelskich] żołnierzy. Po kilku chwilach milczenia, podczas których nikt z nich nie wystrzelił, izraelscy żołnierze odwrócili się i podjęli na nowo patrolowanie, podczas gdy Solejmani i inni nie ustąpili…”[7]
Solejmani naradzał się z syryjskimi klanami o atakowaniu sił USA
Raport syryjskiego Observatory for Human Rights pisze, że ”26 grudnia 2019 r. delegacja klanów [syryjskich] Arabów spotkała się z… Solejmanim w celu zjednoczenia sił przeciwko wojskom USA… [Spotkanie] z tymi figurami odbyło się na oficjalne zaproszenie Iranu [i obejmowało] Faisala Al-’Azila, dygnitarza z klanu Al-Ma’amara; Chatiba Al-Taliba, przedstawiciela klanu Al-Bu 'Asi i dowódcę [Sił] Obrony Narodowej w Al-Kamiszli; szejka klanu Al-Szarajin, Nawafa Al-Baszara, oraz szejka klanu Harb clan, Mahmouda Mansoura Al-’Akouba. Na spotkaniu omawiano atakowanie sił amerykańskich i Syryjskich Sił Demokratycznych”[8].
[1] See MEMRI Special Dispatch No. 2302, Lebanese Daily Reveals New Facts about 'Imad Mughniyah’s Career in Hizbullah, April 1, 2009.
[2] Al-Akhbar (Lebanon), January 4, 2020.
[3] Al-Akhbar (Lebanon), January 4, 2020.
[4] Al-Akhbar (Lebanon), January 4, 2020.
[5] Al-Akhbar (Lebanon), January 3, 2020.
[6] Al-Akhbar (Lebanon), January 4, 2020.
[7] Al-Akhbar (Lebanon), January 4, 2020.
[8] Syriahr.com, January 3, 2020.
